Category: Education

Asha arrived at our hostel with aspirations to become a doctor one day, she secured 93.47 percentile. Sanjana dreams herself of being a Bank Manager, Math grades were not as expected but her percentile is very good too.

VSSM operates two hostels, one each for girls and boys. This year 11 girls appeared for class 10th board examinations of whom 10 cleared their exams while 16 of the 25 boys who had appeared for the 10th boards cleared the exams. As always, girls out-performed boys. Our Khuma shined with her performance.

 Many of our children who appeared for the 10th boards this year are interested in taking up government jobs, they are working hard to realise their aspirations of securing these positions. VSSM will ensure these children receive all the required support to realise their career goals.

 The children from the nomadic and de-notified communities who arrive at the hostels after having gone to government schools in their respective village are extremely poor at their reading writing skills. Unfortunately, a class 7 child can barely read or write to the expected level. 

Jaya who now is into 3rd year of graduation says, “Didi, I did not even know how to read until 7th grade. I began learning after arriving at the hostel where I had worked on my fundamentals.” Today, Jaya is a college topper in Sociology.   

 Once the child is enrolled in one of our hostel’s, begins the exercise of bringing the child at par with the expected level of learning, to prepare them for 10th grade is the toughest part. Under the leadership of Dimpleben, VSSM’s education team comprising of Vanita, Pravin, Kokila, Valji, Bijol, Kiranm Vijay, Nareshbhai work tirelessly and passionately. And the results of their efforts are visible with the performance of children both in academics and co-curricular activities.  

One has to be fortunate enough to have a team as dedicated and hardworking as ours. VSSM is blessed with a wonderful team. Also crucial is the support of donors and well-wishers that enables us to continue on our journey.  

Our children attend private schools when they are at the hostel, the teachers of these schools have played an integral part in educating and training them well. We shall always be grateful to respected Shri. Muktbhai, Shri. Harshbhai and the Principal Ms Hetalbahen of H. B. Kapadia school our girls attend. Our children were like rough diamonds, their teachers nurtured and brought out the spark in them. We also received similar support from the Trustees and staff of Paras School our boys attend. We will remain eternally grateful to you all.

Our insistence of bringing better results in grade 10th is because there are many children who may not be able to cope with the academic requirements of 11th and 12th grades. Once gauging their inclination and preference, we enrol these children in various technical-vocational courses that require a child to have cleared 10th grade.   

The images of our daughters at the hostel and Asha and Sanjana in a rather studious mood…

ડોક્ટર બનાવાના સમણા સાથે અમારી હોસ્ટેલમાં ભણવા આવેલી આશાએ 93.47 પર્સન્ટાઈલ મેળવ્યા, સંજનાને બેંક મેનેજર થવું છે ગણીતનું પેપર નબળુ રહ્યું છતાં એણે પણ સારા પર્સન્ટાઈલ મેળવ્યા..

VSSM દ્વારા ચાલતી બે હોસ્ટેલમાં એકમાં છોકરાંઓને એકમાં છોકરીઓ ભણે..

આ વખતે 11 દીકરીઓએ ધો.10ની પરીક્ષા આપી જેમાંથી 10 દીકરીઓ પાસ થઈ જ્યારે 25 દીકરાઓએ આપેલી પરિક્ષામાંથી 16 પાસ થયા. દીકરીઓમાં ખુમાએ સારુ પ્રદર્શન કર્યું..

આમ હંમેશની જેેમ દીકરીઓએ મેદાન માર્યું એમ ચોક્કસ કહી શકાય.

આ વખતે ધો.10ની પરીક્ષા આપનાર મોટાભાગના વિદ્યાર્થીઓને વિવિધ સરકારી નોકરીઓમાં રસ છે અને એ માટે સૌ કટીબદ્ધ પણ છે.. એમનું સમણુ સાકાર થાય એ માટે સંસ્થા સાથે સંકળાયેલા સૌ સ્વજનો અને અમે સૌ પ્રયત્ન કરીશું..

વિચરતી જાતિઓની વસાહતોમાંથી અહીંયા ભણવા આવતા બાળકો પાંચમાં કે સાતમાં ધોરણમાં ભણતા હોય છતાં વાંચતા પણ ના આવડે એવી સ્થિતિ હોય.

અમારી જયા હવે તો કોલેજના ત્રીજા વર્ષમાં છે. પણ એ કહેતી દીદી મનેય ક્યાં સાતમાં સુધી વાંચતા આવડતું હતું. હોસ્ટેલમાં આવી પછી જ ધીમે ધીમે પાયો પાકો થતો ગયો અને એ સમાજશાસ્ત્રમાં કોલેજમાં પ્રથમ આવી..

ટૂંકમાં ભણતરમાં નબળા એવા વિદ્યાર્થીઓને ધો.10 સુધી પહોંચાડવા ભારે જહેમત માંગતું કામ છે. પણ VSSMના શિક્ષણના પ્રભાગ સાથે સંકળાયેલા વનીતા, પ્રવિણ, કોકીલા, વાલજી, બીજોલ, કીરણ, વિજય, નરેશનભાઈ બધાની ડિમ્પલબેનની આગેવાનીમાં જબરી મહેનત.. જેનું આ પરિણામ..

કર્મઠ કાર્યકરો મળવા એ નસીબની વાત VSSMનું નસીબ આ બાબતે ઊજળું છે. સાથે મદદ કરનાર સૌ પ્રિયજનનોનો સહયોગ પણ આમાં જવાબદાર..

હોસ્ટેલના આ બાળકો જે નિશાળામાં ભણતા ત્યાંના શિક્ષકોએ પણ બાળકોના ભણતર તેમજ ઘડતરમાં મહત્વનો રોલ ભજવ્યો. દીકરીઓ જ્યાં ભણતી તે એચ.બી.કાપડિયા સ્કૂલ, આદરણીય મુક્તભાઈ, હર્ષભાઈ તેમજ આચાર્ય હેતલબહેનના અમે સૌ ઋણી રહીશું. અમારા બાળકો હીરા જેવા હતા પણ એ હીરાને ઘસીને ચમકતા કરવામાં એમનો રોલ પણ મહત્વનો રહ્યો. આવું જ દીકરાઓ જ્યાં ભણે છે તે પારસ સ્કૂલના ટ્રસ્ટી તેમજ સ્કૂલ સ્ટાફનું પણ.. આપ સૌના અમે ઋણી છીએ..

ધો. 10 સુધી ભણાવવા પાછળનો આશય 10 ધો. પછી ભણતરમાં આગળ ન વધી શકે તેવા વિદ્યાર્થીઓને રૃચી પ્રમાણે અલગ અલગ ટેકનીકલ કોર્સમાં દાખલ કરી શકાય એ પણ ખરો…

હોસ્ટેલમાં ભણતી દીકરીઓ ફોટોમાં એમાં મોખરે આશા અને સંજના એકદમ પઠાકુ મુદ્રામાં…

#Mittalpatel #Vssm #Education #Righttoeducation

#Educationforall #Girlchildeducation #Schooleducation

#Educationfornomadicchildren #Denotifiedchildren

#શીક્ષણ #શીક્ષણનોઅધીકાર #વિચરતીજાતિઅનેશીક્ષણ

#शिक्षण #शिक्षाकाअधिकार

My girls arrived into the office with Vermillion/Kumkum, chocolates and rakhi and I couldn’t stop myself from asking this question.

Since I like Melody chocolates, they ensured they bring heaps of that too…

“We want to change the tradition…” replied one.

“Because you protect us, you are our guardian…”said another.

“You are the eldest in our family… so first Rakhi on your wrist, then the brothers and others.”

Our daughters are growing wise with each passing year.

Surekha, was a so little when she came with us to stay in the hostel. She studies in 3rd year of college now. Initially, it was hard to make her talk and now it is hard to keep her quite. She is the Chief Minister of our hostel. Jaya is the Deputy Minister. Together with their cabinet they manage the hostel really well.

Love you my Bacchhas…. I pray to almighty for your success and happiness. May you grow and work  to have a remarkable impact on this world.  

For the first time today my writs is full with so many Rakhis. As I have always said, my work with these communities has given me this unique opportunity to mother so many such wonderful children. That is us in the picture, me with wrist full of   Rakhis and these lovely daughters who see me as their protector.  

I am not sure if I can be called that… but, yes I love them immensely.

‘અરે મને રાખડી કેમ બાંધવાની?’

મારી ઓફીસમાં કંકુ, ચોકલેટ અને રાખડી લઈને પ્રવેશેલી અમારી દીકરીઓને મેં પુછ્યું, જવાબમાં એકે કહ્યું,

‘અમારે રિવાજ બદલવો છે…’ બીજીએ, 

‘તમે અમારા રક્ષક છો..’ તો ત્રીજીએ,

‘ઘરના સૌથી મોટા છો..તો તમને પહેલાં રાખડી પછી ભાઈ કે બીજા ને….’

સમજદાર થઈ ગઈ છે દીકરીઓ..

હોસ્ટેલમાં જયા ટબુડા જેવડી હતી ત્યારે ભણવા આવેલી. આજે કોલેજના ત્રીજા વર્ષમાં છે.. 

સુરેખાને દસ વાર બોલાવીએ ત્યારે બોલતી આજે ચપ ચપ જવા આપે છે અને અમારી હોસ્ટેલની મુખ્ય પ્રધાન છે. જયા ઉપપ્રધાન છે..

બંને હોસ્ટેલનું વ્યવસ્થાપન તેમના મંત્રીઓ સાથે સરસ સંભાળે છે..

મને MELODYચોકલેટ બહુ ભાવે તો ખાસ યાદ કરીને MELODY ચોકલેટ આ બધી માતાજીઓ લઈ આવી…

બધી દીકરીઓ મોટી અને સાથે સમજદાર થઈ રહી છે..

Love you Bachcha… 

સુખી થાવ અને દુનિયામાં ડંકો વગાડી દોના આશિર્વાદ….

આજે જિંદગીમાં પહેલીવાર આટલી બધી રાખડી હાથ પર બંધાઈ છે.. એટલે ફોટો તો બનતા હૈ… સાથે મીઠી દીકરીઓ પણ જેમણે મને એમની રક્ષક માની છે…

છું કે નહીં એ ખબર નહીં…. પણ આ દીકરીઓ પર હેત ઘણું છે…

#MittlaPatel #VSSM #HostelForNomads

It also gave us an unique opportunity to mother thousands of children of these humble communities.

15 children of our hostels , 13 boys and 2 girls who passed grade 10 this year i.e.  2019 have secured admissions in the Engineering  Diploma program offered at Ganapat University.  

3 boys secured admissions  in a special diploma program offered by Maruti Suzuki. The company has also guaranteed well paid jobs to these youth once they finish their studying.

Our Dimpleben works relentlessly  to ensure these kids study hard and well. She perseveres to find suitable courses and colleges for them. It is her efforts that  are bringing such good placements, placing  these kids at the threshold of engineering studies. These placements have spread cheer amongst the hostel team too. Our Valji, Bijal, Vijay, Kiran, Bharat all are delighted with  these placements. They have worked really hard to make sure these kids study well, remain focused and do not drop out of schools. It is because of them they had such encouraging admissions in technical courses. It should be noted that our children  are first generation school goers.

KSFR’s Udaybhai assisted in getting these children admissions to Ganapat University. The University has offered to take care of their loadging and boarding expenses.

We are grateful to KSFR and Ganapat  University for making this possible. It is very well wishing individuals like these that make this world a better place.  I am grateful that more and more individuals  are being part of our journey of spreading the light of knowledge in

As Dimpleben and Valjibhai went to place the children at Ganpat University, the families of the children had come to see them off as they began a chapter of their lives. “We had never in our wildest dreams imagined that our children will go to such  institutes to study!!’

In the picture Manisha hugging and expressing her gratitude towards Dimpleben and the kids on the threshold of a new beginning.

લોહીની સગાઈ નથી..

છતાં એક જુદા નાતે કેટલાય પરિવારો અમારા બની ગયા.

આમ તો સમગ્ર વિશ્વને પરિવાર માનીએ પણ કેટલાક એવા છે જેની ચિંતા થોડી વધારે કરવાની જરૃર હતી. જેને કુદરતનું વહાલ પણ જરા ઓછુ મળ્યું હતું તેવા પરિવારોને વહાલ કરવાનું અમે સ્વીકાર્યું..

આ પરિવારોના બાળકોએ અમને માતૃત્વનો જુદો અધિકાર પણ આપ્યો.

અમારી હોસ્ટેલમાં ભણતા અને વર્ષ 2019માં જેમણે દસમુ ધોરણ પાસ કર્યું તેવા 13 દીકરા અને 2 દીકરીઓને ગણપત યુનિવર્સીટીમાં ડીપ્લોમા એન્જીન્યરીંગમાં પ્રવેશ મળ્યો.

3 છોકરાંઓને મારૃતી સુઝીકી દ્વારા ચાલતા સ્પે. ડીપ્લોમાં કોર્સમાં પ્રવેશ મળ્યો. આ ત્રણે છોકરાંઓનું ભણવાનું પતશે કે તુરત તેમને મારુતી કંપનીમાં જ નોકરી મળશે. સો ટકા જોબ ગેરન્ટી અને એ પણ સારા પગાર સાથે આપવાનું પણ કંપની કરશે.

અમારા ડીમ્પલબેન આ બાળકો ભણે અને તેઓ સારુ કમાતા થાય તે માટે સતત પ્રયત્ન કરે અને તેમના પ્રયત્નોથી જ આ બાળકો એન્જીન્યરીંગ ભણવાનું કરશે.

હોસ્ટેલમાં આ બાળકોને સાચવાનું કરતા વાલજી, બીજોલ, વિજય, કીરણ, ભરત સૌ પણ રાજી. આ દોસ્તોના પ્રયત્નોથી ભણતા બાળકોની આ પહેલી બેચ ટેકનીકલ કોર્સમાં પ્રવેશ મેળવી શકી છે.

કે.એસ.એફ.આર. ના શ્રી ઉદયભાઈએ આ બાળકોને ગણપત યુનિ.માં પ્રવેશ અપાવવામાં મદદ કરી. યુનિવર્સીટીએ પણ દરેક બાળકની રહેવા, જમાવાની વ્યવસ્થા કરવાનું પોતાના શીરે ઉપાડ્યું.

KSFR અને ગણપત યુનિ.ના અમે આભારી છીએ.. આપ જેવા શ્રેષ્ઠીઓની મદદથી જ આ બધુ શક્ય બને છે…

પણ જ્યોત સે જ્યોત જલે એમ સૌ શિક્ષણરૃપી આ જ્યોતમાં જોડાઈ રહ્યા છે જેનો આનંદ સાથે આભાર વ્યક્ત કરી રહી છું…

ગણપત યુનિ.માં બાળકોને મૂકવા માટે ડિમ્પલબેન, વાલજીભાઈ ગયા. સાથે બાળકોના વાલીઓ પણ આવ્યા. 

કોલેજ જોઈને વાલીઓએ કહ્યું, ‘અમે ક્યારેય વિચાર્યું નહોતું કે અમારા બાળકો આવી કોલેજમાં ભણી શકે.’

ફોટોમાં વાલીઓ સાથે બાળકો, સાથે પ્રવેશ મેળવેલા બાળકોને છેલ્લે ડીમ્પલબેનને વળગીને થેક્યુ કહેતી મનીષા…

#Education #VSSM #MittalPatel #EducationForNomads #NomadicTribes #ganpat_university #diploma_courses #diploma_engineering #education_for_all #Education_For_Denotified_Tribes #DNT

‘Football is a game boys play,’ was the notion most of my generation and ones before me have grown up believing. However, since I have been active in sports all my life it was difficult to comprehend that games can be gender specific!! Things have changed considerably with girls excelling at almost all sports and other fields.

Our fluttering little butterflies, our girls have been receiving football training  for almost a year now. An organisation named Kahani has been training them free of cost.  

I remember the first day of their training. The dress code called for shorts and t-shirts. The girls just couldn’t convince  themselves to wear shorts as it showed their legs and they weren’t comfortable in the dress. It is also the cultural taboo in communities across India and most girls are refrained from wearing revealing clothing. Our Dimpleben, who nurtures these girls like a mother tried convincing them but none relented and requested for a legging that they wore underneath the shorts.

It took  10 months to step out of this shyness. The girls are now rough and tough like any sportspersons. No one dare take their name. If anyone harasses any of the girls staying in the hostel, these girls turn in to tigresses ready to pounce upon anyone. There are instances of this too. Will share it some other time.

The girls have remained persistent with their training and improving the game. As a result, Neha and Kashish were selected for a tournament held by Gujarat State Football Association. The team Neha and Kashish represented stood second in this state level tournament. The medals they brought back home had inspired other girls to work hard on their game and try to become part of a team.

It is often said that ‘it takes a village to raise a child’… the football training of our girls wouldn’t have been possible if Chaturbhai aka Chaturkaka did not bring them to the coaching ground on time, every time. In absence of Chaturbhai, Harishbhai takes up the responsibility.

The girls are putting lot of  hardwork, giving up their sleeping hours during weekends to be able to train well.

We wish more girls join the game, train well and make their parents proud.

પતંગિયા જેવી અમારી દીકરીઓ…

ફૂટબોલની રમતમાં ઝળકી…

ફૂટબોલ રમવાનો ઈજારો છોકરાઓને એવું નાનપણમાં સાંભળેલું. જો કે હું પોતે રમતવીર હોવાના નાતે એ વખતે કોઈ પણ રમતમાં એકલા છોકરાઓનો ઈજારો હોવાનું પડકારરૃપ લાગતું. અમે કેમ ના કરી શકીએ એવું એ વખતે થતું. ખેર આજે તો દરેક ક્ષેત્રમાં છોકરીઓ ઝળકી રહી છે.

અમારી હોસ્ટેલની તીતલીઓ ફૂટબોલ રમવાનું છેલ્લા બે વર્ષથી શીખી રહી હતી.

‘#કહાની’ સંસ્થા અમારી દીકરીઓને વિનામૂલ્યે તાલીમ આપવાનું કરે.

પહેલીવાર તાલીમમાં ગઈ ત્યારે ટીશર્ટ નીચે એકલી શોર્ટ તો કેવી રીતે પહેરાય. એટલે આખો પગ ઢંકાય એવી કાળી લેંઘી પહેરી ને ઉપર શોર્ટસ. આ દીકરીઓ પર માની જેમ હેત વર્ષાવનાર ડીમ્પલબેન ઘણું સમજાવે કે આમાં તમને રમવું ના ફાવે પણ એકલી શોર્ટ પહેરતા શરમ આવતી.

દસ મહિના લાગ્યા આ શરમ કાઢતા. હવે પાક્કી સ્પોર્ટસ ગર્લ બની ગઈ છે. એકદમ રફ એન્ડ ટફ. કોઈ નામ ના લઈ શકે એવી.

હોસ્ટેલમાં ભણતી કોઈપણ દીકરીની કોઈએ છેડતી કર્યાનું અમારી હવે તીતલી નહીં કહુ પણ વાધણ કહીશ, આ વાઘણોને ખબર પડે તો તો સામેવાળાનું આવી જ બને… એનો સરસ કિસ્સો છે પણ એ ફરીલખીશ. આવી બહાદુર દીકરીઓ હોસ્ટેલનો આખો કારભાર સંભાળે છે.

ફરી #ફૂટબોલ પર આવું,

દીકરીઓ સારુ રમાય એ માટે ઘણી મહેનત કરે. જેના પરિણામે ફૂટબોલ રમતી બધી દીકરીઓમાંથી નેહા અને કશીશની પસંદગી ગુજરાત સ્ટેટ ફૂટબોલ એસોસીયેશન દ્વારા યોજાતી સ્પર્ધા માટે થઈ. આખા ગુજરાતની ફૂટબોલ ટીમ સાથે આ દીકરીઓ એમની ટીમ સાથે હરીફરીફાઈમાં ઉતરી અને બંને દીકરીઓની ટીમે બીજો નંબર મેળવ્યો.

નેહા અને કશીશના ગળાના મેડલ જોઈને એની સાથે ફૂટબોલ રમતી બીજી દીકરીઓએ પણ હવેની હરીફાઈમાં પોતાને પણ મેડલ મળે એ માટે કમર કશી છે.

આ દીકરીઓને આ સ્તરે પહોંચાડવા દરરોજ ફૂટબોલ રમવા માટે ફૂટબોલ ગ્રાઉન્ડ પર પહોંચાડવાનું દીકરીઓ જેમને ચતુરકાકા કહે એ કરે. ચતુરભાઈની ગેરહાજરીમાં હરીશભાઈ આ જવાબદારી સંભાળે.

બીજી દીકરીઓ રવીવારે આરામ કરતી હોય ત્યારે ફૂટબોલની ફોટોમાં દેખાય છે એ ટીમ સવારે વહેલા ઊઠી રમવા જાય..

જીંદગીમાં કંઈક મેળવવું છે એટલે એ માટે મહેનત તો કરવી જ રહી..

હજુ વધુ દીકરીઓ ફૂટબોલ રમતી થાય અને એમના માતા પિતાનું નામ રોશન કરે એવી અભ્યર્થના…

#education #MittalPatel #VSSM #educationprogram #sports #football #football_for_girls #NomadicTribes #DNT #NT

Mittal Patel talking to hostel girls

If you all are truly my girls find me Kinjaldidi’s watch within half-an-hour or else I will not eat my dinner!!!

This evening in the rush to go and pick up the girls from the school, Kinjal forgot her watch in the bathroom. Kinjal is a very polite and obedient child. Her mother Ramaben Chuvadiya Koli earns her living as a daily wage earning labour. The family doesn’t even have a pucca house to stay, “The house is bound to happen once my Kinjal finishes her education!!” she always says with a smile on her face. Ramaben saved some money from her daily earning to gift Kinjal a wrist watch worth Rs. 250. Don’t we all hold the gifts our parents give us as precious things ever? For Kinjal, this watch was the most precious thing ever, she would always wear it. Hell broke loose when Kinjal couldn’t trace her watch after she returned from picking up the girls from school.

I was in the office finishing my writing assignments. Kinjal came and stood behind my chair. This is a ritual. Whenever these girls have to tell or confess to  me they come and stand behind my chair so that we do not face each other, they speak up all they want to. While they are talking I am forbidden to turn around and look at them. I was waiting for Kinjal to speak up. Five minutes passed but there was no talking. Kinjal remained quiet. “What is the matter?” I inquired without turning my chair.

All the girls surrounded Mittal Patel to tell her about the watch

Kiara is always around the hostel, spending her time with the girls. She has made friends with a lot of girls her age hence she knew what was the matter. “Mumma, Kinjaldidi has lost her watch,” she let me know.

And Kinjal began crying profusely. “Didi, my mummy must have worked so hard to save money to buy me a watch. I consoled and assured her that we will find her watch.

At the hostel it was time for evening prayers. Everyone had gathered in the hall. I went and spoke about Kinjal’s watch, who had gifted it to her and quoted an instance when I had brought back a pen from a relative’s house without their knowledge and how I spent a sleepless night until I went there the next day and let them know that the pen was with me. They were so pleased with my honesty that I was gifted that pen.  They liked my truthfulness. Everyone likes honest people.

“I despise such behaviour from my girls. Hence, we need to find the watch within half-an-hour or else I will not eat my dinner. If you all love me find me the watch. If you fail to do that I will understand how much you all love me.” After the talk I returned to my office.

Within 10 minutes there was a sudden commotion in my office, all the girls rushed in  and gathered around my table (as seen in the picture), “Didi, didi we have found the watch.”

I was delighted to witness this honesty from my children.

The girl who found it was given an ovation. The rest were cautioned to not to point fingers at her.

I am glad these daughters of ours are learning to be honest humans first. I have decided to gift these 80 girls a wrist watch each for their honesty and truthfulness.

“Didi, now have your dinner. In fact eat twice as much today!” they joked.

These are precious moments I share with my girls. The clamour made Dashrath inquisitive, thank you for capturing these moments, Dashrath. And that is Kinjal in pink t-shirt.

How blessed I am to receive  such irreplaceable love and affection!! Thank you God for bestowing these opportunities!!

ગુજરાતીમાં રૂપાંતર