If these children need to be corrected, it is through abundant love and support and not battering...

“How many of you drink alcohol?”

Had this question been raised at a gathering of addicts, most of them would either deny or choose to remain silent. But the group I had posed the question to are the children from our brand new hostel at Kankar. I had assumed that they might either not reply or deny but to my utter surprise, around 25 of them raised their hands.

I asked them to separate from the group and be seated at one side of the room.

“How many of you smoke bidi?” was my next question.

The question made them break into a burst of mellow laughter. Some 15 more stood up and asked them to sit before me.

My plan that day was to talk to these kids ranging between the ages of 7 to 14 years, to give up their addictions.

Recently, we opened the doors of Kakar hostel. The hostel will house children of Fulvadi community when their parents are away for a large part of the year for work. The hostels we operate are not strict correction homes, rather they become second homes to the children we house. The children at Kankar hostel share their time between their home and hostel, which are in the same settlement. We never forbid them to go home or do what they wish. The idea is to be their mentor, not master. The ease of non-restrictive movement between hostel and home these kids enjoyed brought to our attention the addictions these children carry. They would sneak out to puff the bidi they have buried underground in plastic bags.

The pocket money their parents give is used to buy these addictions.

My conversation with these children began with praising and applauding all those who admitted to addictions. All of us gave an ovation to the children for their righteousness. A moral story was shared, there were some jovial interactions through the hour we talked about the need to give up the habits that harm their well-being.

“Now tell me, will you be able to give up daru-bidi?” I asked.

“Yes didi!” all except three replied in unison.

“We find it hard, we won’t lie to you but it will not be possible for us to give up our addictions,” was a very honest response from the remaining three.

How could we not honour such honesty? We applauded the three for their truthfulness.

The ones who had shown willingness to give up their addictions pledged to Fulbai Ma and Lord Shankar.

“What if you continue even after taking this pledge?” I asked.

“Fulbai Ma will come after me!” was Vinu’s innocent response.

All of them took an oath before Saraswati Ma.

“Didi I want to take a pledge, but I feel afraid, what if I cannot remain committed?” Hari, one of the three boys, came forward.

“Believe in yourself and almighty. You will be able to give up!” I assured.

Apprehensive Hari; took a pledge, so did the other two.

If these children need to be corrected, it is through abundant love and support and not battering. I am sure they will come around.

I am sure these kids when they grow up to become officers, businessmen, farmers, cattle breeders and reminisce their childhood anecdotes will have this to say… “As a kid, I was addicted to smoking and drinking but gave it all up when I was educated about the harm it does. Look where I am today.!” They will have such inspiring stories to share.

Currently, 63 children are enrolled at Kakar hostel from June the number will swell up to 160 boys and girls.

We are grateful to all who have supported our dream of building this hostel.

'તમારામાંથી દારૃ કોણ પીવે છે?'
સામાન્ય રીતે વ્યસન કરનાર વ્યક્તિને આ પુછીએ તો એ પોતે વ્યસન નથી કરતો એમ જ કહેશે.. પણ જેમને હું પુછી રહી હતી તે તો અમારી ટાબર(બાળકો). જવાબ નહીં આપે કે ખોટુ કહેશે એમ સામાન્ય રીતે લાગે પણ આશ્ચર્ય વચ્ચે પચીસેક જણે હાથ ઉપર કર્યા.

મે એમને ઊભા થઈને મારી બાજુની ખાલી જગ્યામાં એમને બેસવા કહ્યું.

એ પછી મારો બીજો પ્રશ્ન,

'બીડી કેટલા પીવે છે?' મારો પ્રશ્ન સાંભળી બધા બચ્ચા નીચું મોઢુ કરી ખીખી કરી હસવા લાગ્યા ને ધીરે રહીને બીજા પંદરેક જણા ઊભા થયા.

મે એમને પણ ઊભા થઈને મારી સામે બેસવા કહ્યું..

7 થી લઈને 14 વર્ષના આ બાળકોને મારે વ્યસન ન કરવા સમજાવવાનું હતું.

અમે કાકરમાં હોસ્ટેલ શરૃ કરી. પણ બાળકો ઉપર અમે કડક જાપતો ન રાખીએ.. ઘર એમનું હોસ્ટેલની સામે. મન થાય તો એ ઘરે પણ જાય અમે એમને ન રોકીએ. મૂળ દબાણ કરીએ ને ભણવા પરથી એનું મન ઊઠી જાય એવું અમારે નહોતું કરવું માટે આ છૂટછાટ આપેલી..

પણ આ છુટછાટમાં એ વ્યસન કરતા હોવાનું ધ્યાને આવ્યું. દર એકાદ બે કલાકે ટચલી આંગળી બતાવીને યુરીનલ માટે, ઘર યાદ આવે છે વગેરે જેવા બહાના કરે ને હોસ્ટેલના પ્રાંગણની બહાર જઈને જમીનમાં સંતાડી રાખેલી પ્લાસ્ટીકની કોથળી બહાર કાઢી એમાંથી બીડી ને અન્ય ચીજોના ચુસકા લગાવે..

મા- બાપ થોડા પૈસા વાપરવા આપીને ગયેલા એમાંથી બીડી ને બીજુ બધુયે આમ તો બીડી માટે તો ઠૂંઠાય ચાલે..

વ્યસન કરે છેની કબુલાત કરનાર સૌને પહેલાં તો તેમની સચ્ચાઈ માટે ત્રણ તાલીનું માન આપ્યું..પછી એમને સમજાય તેવી નાનકડી વાર્તોઓમાંથી તેમને બોધપાઠ મળે તે માટે કોશીશ કરી. થોડા પ્રશ્નો, થોડી રમૂજ, નાનકડી વાતોનો દોર લગભગ કલાક ચાલ્યો..

પછી પુછ્યું,

'બોલો છૂટશે વ્યસન?'

ને ત્રણ સિવાય બાકી બધાએ એક સૂરે કહ્યું, 'હા દીદી...'

ત્રણે કહ્યું, 'અમને અઘરુ લાગે છે.. જુઠ નહીં બોલીયે પણ નહીં છુટે..'

આ ત્રણે માટે તો વિશેષ પ્રેમ વ્યક્ત કર્યો સૌએ ફરી ત્રણ તાલીનું માન આપ્યું.

જેમણે છુટી જશેનું કહ્યું એ સૌએ મા ફુલબઈ અને ભોળા શંકરની શાખે પવિત્ર જળના સપથ લીધા.

મે કહ્યું, 'જળ લીધા પછી વ્યસન કર્યું તો?'

તો વીનુએ કહ્યું, 'મા ફુલબઈ મન ઝાલ...'

કેવી નિખાલશ કબુલાતો... બધાએ સરસસ્તી માના ફોટો સામે પ્રતિક રૃપે જળ મુક્યું... જે ત્રણે ના પાડી હતી તેમાંથી હરી પ્રથમ આવ્યો,

'દીદી નહીં થાય તો? મારે જળ મુકવું છે પણ બીક આવે છે!'

મે કહ્યું, 'તારામાં ને પછી ઈશ્વરમાં શ્રદ્ધા રાખ થઈ જશે..'

ને હરીએ ડરતાં ડરતાં પાણી મુક્યુ ને પછી તો બાકીના બેયે પણ...

પવિત્ર બાળકો મારઝૂડ કરવાથી એને વારી ન શકાય પણ મબલખ - લખલૂટ પ્રેમ આપીયે તો એ વળી જાય..

આ ટાબરમાંથી કાલ કોઈ મોટો અધિકારી, ધંધાદારી, પશુપાલક, ખેડૂત બનશે ને પોતાની કહાણી આપણા સૌ સામે કહેશે.

જ્યારે હું નાનો હતો ત્યારે બીડી - દારૃ પીતો પણ સમજણ પડી ને મુક્યું.. તો જુઓ આજે હું ક્યાં છુ.... આવી કાંઈ કેટલીયે પ્રેરણાદાયી વાતોનો ખજાનો એમની પાસે હશે...

કાકરની અમારી હોસ્ટેલમાં હાલ 63 બાળકો ભણે છે. જુનથી 160 દીકરા દીકરીઓ આ હોસ્ટેલમાં ભણશે.. હોસ્ટેલ બાંધકામમાં મદદ કરનાર સૌ સ્નેહીજનોનો આભાર...

#MittalPatel #vssm #education

#educationforall #educationmatters

#school #schooldays #nomadiclife

#denotified #Banaskantha #Guajrat

રહેવા પોતાની કહી શકાય તેવી જગ્યા મળી જાય એ ઘડી તો કેવી આનંદની..
આપણે પોતે પણ આપણું ઘર, વતન છોડીને ધંધા રોજગાર અર્થે પરદેશ જઈએ તો પ્રથમ ઘર ભાડે લઈયે પણ હોંશ તો પોતાનું - માલીકીનું ઘર ઝટ થાય એની..
આમ તો પક્ષીયો પણ પોતાના માળા બાંધે આમ ઘરની હોંશ તો નાના મોટા દરેક જીવને..

વિચરતી જાતિઓ સદીઓથી વિચરતી રહી. તેમને પણ માલીકીના ઘરની હોંશ. અમે આ માટે વર્ષોથી મથીએ.. ઘણી જગ્યાએ પ્રશ્નો ઉકલ્યા ને ઘણી જગ્યાએ હજુ વણ ઉકલ્યા..
પણ ખેર જ્યાં વણઉકલ્યા ત્યાં મહેનત વધારે કરવાની

બનાસકાંઠાના સૂઈગામના #ઉચોસણમાં રહેતા #વાંસફોડા વાદી પરિવારોને પ્લોટ મળે તે માટેની રજૂઆત ઘણા વખતથી કરેલી.
તે હમણાં એમને પ્લોટની સનદ મળી.
સૂઈગામ તાલુકાના ટીડીઓ શ્રી કાજલબેન પણ આ સનદ વિતરણ વખતે હાજર રહ્યા.
આ પરિવારો રાજી. હવે કોઈ કાઢી મુકશેનો ભય નહીં...

આ પરિવારોને સનદ મળે તે માટે અમારા કાર્યકર ભગવાનભાઈ અને નારણભાઈની સતત દોડધામ.. સાથે વહીવટી તંત્રનો પણ સક્રિય સહયોગ.. આપ સૌનો આભાર.. Kajal Ambaliya TDO Kajal Ambaliya
#MittalPatel #vssm #HousingForAll #Nomads
#housing #HousingForAll #taluka #tdo
#humanrights #humanity #Gujarat