Month: August 2021

Mittal Patel with the Kangasiya families of Rajkot

The Kangasiya families of Rajkot survive under conditions the shared images depict. When we first came in their contact, they possessed no identity proof. With the support VSSM provided and compassion, the officials showed they could acquire identity proof.

The pressing issue was to help them obtain residential plots. Our Prime Minister has pledged to provide housing to all by 2022.

 “Ben, when will we have a place to call our own, a place we will not ask to vacate?” the families invariably inquired whenever I visited them.

VSSM has helped file applications along with an appeal to the district collector of Rajkot with a request to expedite the allotment. We would also like to request the ever-supportive respected Chief Minister Shri Vijaybhai Rupani to kindly help us with this matter. 

રાજકોટના કુવાળવાગામમાં કાંગસિયા સમુદાયના પરિવારો ફોટોમાં દેખાય એ હાલમાં રહે.

આ પરિવારોને અમે પહેલીવાર મળ્યા ત્યારે એમની પાસે ઓળખના એકેય આધારો નહોતા. અમે મદદ કરી અધિકારીએ લાગણી રાખી એટલે આધારો તો થઈ ગયા.

હવે મુખ્ય મુદ્દો તેમને સ્થાયી રહેણાંક અર્થે પ્લોટ મળે તે. 

આપણા વડાપ્રધાન શ્રીનું સ્વપ્ન 2022 સુધીમાં ઘરવિહોણા પરિવારોને ઘર આપવાનું. 

જ્યારે પણ આ પરિવારોની વસાહતમાં જવું ત્યારે પુછાતો પ્રશ્ન બેન ક્યારે અમને અમારી જગ્યા મળશે જ્યાંથી અમને કોઈ ખાલી ન કરાવે. 

રાજકોટ કલેક્ટર શ્રીને પ્લોટ ફાળવવા અરજી તેમજ દરખાસ્ત કરી દીધી છે. બસ તેમને ઝટ પ્લોટ ફળવાય તે માટે વિનંતી… 

આદરણીય મુખ્યમંત્રીશ્રી વિજયભાઈ પણ અમારા કાર્યમાં ઘણી મદદ કરે તેમને પણ આ બાબતે મદદરૃપ થવા વિનંતી…

#MittalPatel #vssm

The current living condition of Kangsiya families

The current living condition of these families

Nomadic Settlement of Rajkot

Devrajabapa with his younger son visits VSSM office

“Please give me poison I do not wish to live any longer!” pleads Ranjitbhai to his father Devrajbhai after making constant rounds of various clinics for the last seven months. Ranjitbhai lives in Lodhiyana village of Amreli and earned his living from applying sequins on sarees. Seven months ago, a truck hit him while he was on his way to Una. One of his legs suffered a severe injury and had to be operated on to insert a rod. The family spent their savings on this surgery. While recuperating he developed some infection in the same leg, once again he was making rounds of hospitals in Rajkot, Junagadh, Mahuva… but no one could treat his condition and severe pain persisted. Finally, when they learnt about a free treatment program in Timbi, the father-son duo reached Timbi.

Pareshbhai from Timbi Hospital administration department called me up with a request to help Ranjitbhai receive treatment from Ahmedabad Civil Hospital. Ranjitbhai had no money to travel to Ahmedabad hence, Pareshbhai arranged for an ambulance while Kiran took care of the formalities for his admission into Civil Hospital.

Now it was a matter of waiting and being patient. Ranjitbhai’s wound was dressed daily, the doctor made daily visits but would not talk much to the patient. The father-son duo was very confused with this approach. It made them restless. Why are they operating Ranjitbhai when other doctors had advised the same? The question bothered them. But how to find an answer to the same!?

In the meanwhile,  cyclone Tauktae blew away the roof over their house in their hometown and their livelihood also suffered.

VSSM’s Kiran would regularly visit the father-son duo at the hospital. One day the father requested Kiranbhai, ‘Please get us relieved from here. It is better for Ranjit to be amidst the family instead of dying a lonely death here at the hospital.”

Kiran mentioned this to me, I called Devrajbapa to the office. Ranjit’s younger brother who was visiting him also accompanied his father to the office.

Devrajbapa was in tears describing the silence of the doctors and the condition of their cyclone ravaged house. Ranjit was much better but the men had lost hope, primarily because the doctor would not provide regular updates on Ranjit’s medical condition and they were not confident to speak to the doctor on their own.

I spoke to Shri Kamleshbhai Upadhyay who works at Civil Hospital, he spoke to the doctors treating Ranjitbhai. The doctors asked for  Devrajbapa to meet him. Kiran accompanied Devrajbapa and his younger son to meet the doctor. Devrajbapa asked all the questions that bothered him about Ranjitbhai’s condition, and the doctor patiently replied and resolved to each one of them.

“Now we will be here for as long as it takes for Ranjit to fully recover…” a relieved Devrajbapa tells us.

We provided the younger son with a tarpaulin and some cash while assuring him of support to start some business. Devrajbapa was at peace by now.

The reason for my sharing this rather insignificant story here is to draw your attention to the improving conditions of public hospitals and the need for them to pay attention to matters like so, to improve the communication with the patients and their relatives and ease their worries.

Yesterday the doctors performed plastic surgery on Ranjitbhai’s wound that had finally healed, he will be able to leave for Lundhiya in the next few days.

 ‘મને ઝેર દઈ દ્યો મારે હવે નથી જીવવું..’

છેલ્લા સાતે મહિનાથી એક દવાખાનામાંથી બીજે ને ત્યાંથી ત્રીજે ધક્કા ખાતા રણજીતભાઈએ પોતાના પિતા દેવરાજભાઈને આ કહ્યું.મૂળ અમરેલીના લોંધિયાગામના વતની રણજીભાઈ દેવીપૂજક સાડીઓમાં ટીલડીઓ લગાડવાનું કરે. સાત મહિના પહેલાં ઉના જતા ટ્રકે અડફેટે લીધા. ઢીંચણથી નીચેના ભાગમાં ફેક્ચર આવ્યું. ઓપરેશન થયું સળિયા નંખાયા. બચત ખર્ચાઈ ગઈ. ઘરે આવ્યા પછી પગમાં રસી થઈ. ફરી દવાખાનાના ધક્કા, દેવરાજાબાપા કહે, જુનાગઢ, રાજકોટ, મહુવા વગેરે કાંઈ કેટલાય દવાખાને ધક્કા ખાધા પણ દરદ મટે નહીં. છેવટે ટીંબીમાં મફત સારવારની જાણ થઈ. તે પહોંચ્યા ટીંબી.

ટીંબી હોસ્પીટલના સંચાલનમાં પરેશભાઈ કાર્યરત એમણે મને ફોન કર્યો ને રણજીતભાઈને સીવીલમાં સારવાર કરાવવામાં મદદ કરવા કહ્યું. અમદાવાદ આવવા પૈસા નહીં તે પરેશભાઈએ એમ્બ્યુલન્સ બાંધી આપી. અહીંયા આવતા વેત અમારા કાર્યકર કીરણે એમને દાખલ કરાવી દીધા. હવે મુદ્દો હતો ધીરજનો. રોજ ડ્રેસીંગ થયા. ડોક્ટર આવે ફટાફટ રજીભાઈને જોઈને જતા રહે. પણ દેવરાજબાપા કે રણજીતભાઈ સાથે ઝાઝી વાત ન થાય. બીજા ડોક્ટરોએ તો ઓપરેશનનું કહેલું ત્યારે અહીંયા એમાનું કેમ કરતા નથી તે પ્રશ્ન પણ થાય. પણ પુછી ન શકે. 

તૌકતે વાવાઝોડુ એમના ગામમાં આવીને ગયું અને એમનું છાપરુ ઊડી ગયું. રોજગારના  પણ કોઈ ઠેકાણા નહીં.  

માનસીક રીતે ભાંગી પડેલા રણજીભાઈ અને બાપાના હાલચાલ પુછવા અમારો કિરણ નિયમીત જાય. તે એક દિવસ એમણે કિરણને કહ્યું, ‘અમને રજા દઈ દ્યો. ઘીરે અમારા બધાની વચમાં રણજીત મરશે તો ચાલશે પણ આંયા…’

કીરણે મને વાત કરીને અમે દેવરાજાબાપાને ઓફીસે બોલાવ્યા. તેમનો નાનો દીકરો પણ ખબર પુછવા આવેલો તે બાપ દીકરો બેઉ ઓફીસે આવ્યા. 

ડોક્ટર કાંઈ કહેતા નથી ને ઘરની સ્થિતિ તો બોલતા બોલતા દેવરાજબાપાની આંખમાં આસુ આવી ગયા. રણજીતભાઈને ઘણું સારુ હતું છતાં આ લોકો હિંમત હારી ગયેલા. મૂળ પ્રશ્ન ડોક્ટરે તેમની સાથે વાત નહોતી કરી. ક્યાંક આ લોકો ડોક્ટરને પુછી ન શક્યા.

આખરે સીવીલમાં કાર્યકરત અને ખુબ સંવેદનશીલ શ્રી કમલેશભાઈ ઉપાધ્યાયને આ વાત કહી. તેમણે વિભાગના ડોક્ટરને વાત કરી. ડોક્ટરે કહ્યું કાકાને મોકલી આપો હું વાત કરીશ. અમે કીરણ સાથે દેવરાજાબાપાને તેમના નાના દીકરાને સીવીલ મોકલ્યા. બાપાએ ડોક્ટરને ઘણા પ્રશ્નો પુછ્યા ને ડોક્ટરે દરેક વાતનું સમાધાન આપ્યું. કાકાના જીવને શાંતિ થઈ એ પછી એમણે કીરણને કહ્યું, ‘હવે જેટલા દી રાખશે એટલા દી રેશું ને રણજીતને હાજો નરવો લઈને આંયાથી જશું..’ગામડેથી આવેલા એમના નાના દીકરાને તોરપોલીન ને થોડા પૈસા આપ્યા. સાથે નવો ધંધો કરવા મદદ કરવા કહ્યું. કાકાને જીવને હવે સાવ શાંતિ થઈ. 

આ વાત સાવ નાનકડી છે.. મૂળ સારવારની સાથે ક્યાંક વાત કરવાનું થાય તો શું પરિણામ આવે એ દર્શાવવા આ લખ્યું. 

સરકારી હોસ્પીટલોમાં પહેલાં કરતા સુવિધા ઘણી સરસ થઈ છે. એમાં આવી વાતો પર ધ્યાન દેવાય તો સોને પે સુહાગા જેવું થઈ જાય.  ખેર ગઈ કાલે જ રણજીતભાઈને પગમાં જ્યાં પસ થયું હતું તે લાંબા સમયના ડ્રેસીંગ પછી સારુ થયું ને એમની પ્લાસ્ટીક સર્જરી પણ થઈ ગઈ. બે ચાર દિવસમાં હવે એ લુંધિયા જઈ શકશે.. 

#MittalPatel #VSSM

Mittal Patel assures Lilakaka and Dhulikaki that VSSM will be with him all the way

To some, ageing is a punishment. How to survive years when living even a moment seems an eternity?

Lilakaka and Dhulikaki reside in Patan’s Jasupura. The couple has no children. They worked as labourers until body supported; they are old and weak now, kaka is bedridden due to some medical condition. Kaki cannot leave his side. Recently, kaka’s health condition worsened, he lost his ability to speak.

It is their neighbours who sustain them. VSSM has been providing a monthly ration kit to them so that they do not have to be at the mercy of others.

I recently visited the Kaka-Kaki to inquire about their well-being. Kaka sat upon his charpoy, he was trying to tell me something, but he couldn’t speak. We could not comprehend what he was trying to say, but we assured him that we will be with him all the way.

VSSM’s Shankarbhai was the first to reach and identify this couple who reside in a remote region. And many like them need support to spend their silver years with dignity.

VSSM nurtures 185 such destitute elderly, each of whom receives a monthly ration kit of Rs. 1200.

It is believed one should give away 10% of their income for the welfare of those in need.

If you wish to adopt an elderly, do get in touch with Nitinbhai on 9099936013 or Dimpleben on 9099936019

ઘડપણમાં ઘડી કાઢવી મુશ્કેલ ત્યાં દિવસો કેમના નીકળે?

#પાટણના #જસુપુરામાં નિસંતાન લીલાકાકા ને ધુળીકાકી રહે.

મજૂરી થતી ત્યાં સુધી કરી. પછી શરીર થાક્યુ.. ને છેલ્લા કેટલાક વખતથી તો કાકાએ ખાટલો ઝાલ્યો. હવે કાકી એમને મુકીને ક્યાંય ન જઈ શકે.

જો કે આટલું ઓછુ હતું ત્યાં હમણાં કાકાની વાચા ગઈ.

પડોશીઓના સહારે નભતા આ દંપતીને અમે દર મહિને રાશન આપીએ મૂળ કોઈની ઓશિયાળી વેઠવીન પડે માટે…

હમણાં એમની ખબર પુછવા ગઈ. અમને જોઈને કાકા ખાટલામાં બેઠા થયા. કશુંક કહેવું હતું પણ બોલી ન શક્યા. મે રજા માંગી ત્યારે પણ બોલવું હતું પણ ન બોલાયું..

એ શું કહેવા માંગે છે તે ન સમજાયું પણ અમે સાથે છીએ ચિંતા ન કરોનું અમે કાકાને કહ્યું.. 

અમારા કાર્યકર શંકરભાઈએ આ માવતરને શોધ્યા.. અંતરિયાળ ગામડાંઓમાં કેટલાય લોકો છે જેમને આપણી મદદની જરૃર છે.. ત્યારે અમે અમારાથી થતું કરીએ..

આવા 185 થી વધુ  માવતરોને અમે સાચવીએ.. પ્રત્યેકને માસીક રાશન આપવાનો ખર્ચ 1200 રૃપિયા. 

કહે છે કમાણીનો દસમો ભાગ સતકાર્યો માટે કાઢવો જોઈએ.. 

તમને આવી ઈચ્છા થાય, માવતરને દત્તક લેવાની ઈચ્છા થાય તો ચોક્કસ સંપર્ક કરજો અમારા નિતીનભાઈ- 9099936013  અને ડિમ્પલબેનનો – 9099936019

#MittalPatel #vssm #માવજતકાર્યક્રમ

Lilakaka and Dhulikaki reside in Patan’s Jasupura

Mittal Patel meets Dhulikaki and Lilakaka

Mittal Patel meets Champa Ma

“See, I made you laugh,” Champa Ma.

Champa Ma held Mittal Patel’s hand and thanked her

Champa Ma with her Monthly ration kit

Chamapa Ma adores her twin goats

Mittal Patel visited tree plantation site

A village pledging to raise trees; what more could we ask for? The villagers of Banaskantha’s Surana village did not wait for others to come and work for the betterment of their village, they decided to work for themselves beginning with cleaning the gando-baval covered cemetery. They also enclosed the area with a compound wall and barbed wire fence and created water facility. It was after they accomplished these tasks that they contacted us for tree plantation. When the partners are so proactive, how can we not support? VSSM, with financial assistance from Rosy Blue India we planted more than 3000 trees in Surana’s cemetery and school premises.

Chandubhai has been assigned the responsibility of Vriksh-Mitra, he will care and nurture the saplings for 3 coming three years. VSSM will pay him the remuneration for the responsibilities he will carry out. Arrangements have also been made for drip irrigation to avoid wastage of water. Surana Sarpanch and many other leaders have been helping us with the plantation but Virambhai works with same passion as that of Vriksha Mitr.

Our team members Naranbhia, Chiragbhai and Ishwarbhai are working hard to ensure maximum trees are planted this monsoon. It is due to them we could find such responsible villages to work with.

Hoping for a Banaskantha that is so green that the Rain Gods find no reason to not bless them with rains and water…  

ગામ પોતે વૃક્ષ ઉછેર માટે કટીબદ્ધ થાય એનાથી રૃડુ એકેય નહીં. કોઈ આવે ને મારા ગામમાં લોક કલ્યાણાના કાર્યો કરે એની રાહ બનાસકાંઠાના સુરાણાગામના લોકોએ ન જોઈ. જાતે કટીબદ્ધ થયા ને ગામનું બાવળ આચ્છાદીત સ્મશાન સાફ કર્યું. તેની ફરતે દિવાલ અને જરૃર પડી ત્યાં તાર ફ્રેન્સીંગ કર્યું. સાથે પાણીની વ્યવસ્થા પણ. 

આમ પચાસ ટકા કાર્ય પૂર્ણ કર્યા પછી અમને વૃક્ષ ઉછેરમાં મદદ માટે કહ્યું. આવા જાગૃતગામમાં તો હોંશે હોંશે મદદ કરવાનું મન થાય. અમે રોઝી બ્લુ ઈન્ડિયાની મદદથી સુરાણાના સ્મશાનમાં અને નિશાળમાં 3000 થી વધુ વૃક્ષો વાવ્યા ને હજુ વધારે વૃક્ષો વાવવાનું ચાલુ છે.

ત્રણ વર્ષ સુધી આ વૃક્ષોની સંભાળ ગામના ચંદુભાઈ રાખશે.. અમે એમને મહેતાણું આપીશું. પાણી માટે ડ્રીપની વ્યવસ્થા પણ કરી જેથી પાણીનો બગાડ ન થાય. 

ગામના સરપંચથી લઈને ઘણા આગેવાનો આ કાર્યમાં મદદ કરે. પણ વીરમભાઈની મદદ વૃક્ષમિત્ર જેટલી જ..

અમારા કાર્યકર નારણભાઈ, ચીરાગભાઈ અને ઈશ્વરભાઈની મહેનત ઘણી.. આવી સરસ જગ્યાઓ શોધવાનું તેમના શીરે… 

જળ દેવને બનાસકાંઠામાં મન મુકીને વરસવું ગમે એવું હરિયાળુ બનાસકાંઠા ઝટ બને એવી અભ્યર્થના…

#MittalPatel #vssm #tree

#treeplanting #trees #savetrees

#Environment #GreenCover

#village #greenvillage #ecofriendly

#Banaskantha #Gujarat #india

Villagers of Banaskantha’s Surana village did not wait for others to come and work for the betterment of their village

VSSM planted more than 3000 trees in Surana’s cemetery and school premises.

Tree plantation site

Arrangements have also been made for drip irrigation to avoid wastage of water