To wed or get engaged saves the daughters of this particular village from a life of hell. Here is an opportunity to contribute to the weddings of such daughters!
Vadia village of Banaskantha has been known for unpleasant reasons. It is not only the girls; parents are also educating their sons. As a result, many boys have graduated from college.
Getting their daughters married has become a custom now. Many families even dread the name Vadia. Hence they have relocated to other places. Two daughters belonging to such families recently got married. The economic condition of these families is deplorable; many tried to lure them into sending their daughters into prostitution (which was the traditional occupation of this village). But the families remained determined, “how can we call ourselves parents if we push our girls into a life of hell?” was their firm reply.
If parents of all of Vadia’s daughters could think like so, the conditions would improve only for the better.
Well, we were instrumental in getting the two daughters married. US-based respected Shri Rameshbhai Shah provided huge support to meet the expenses of the weddings. We are grateful to Shri Shah for the support he has provided.
VSSM’s team member Rameshbhai has pledged to make sure each daughter of Vadia is married; we pray for his pledge to come true. Ramesbhai worked tirelessly during this wedding.
We wish both these daughters happiness and prosperity in their lives.
દિકરીઓના લગ્નમાં નિમિત્ત બનવું એ તો લાહવો. પાછુ એવા ગામની દીકરીઓ કે જ્યાં લગ્ન કે સગાઈ એ દિકરીઓને નર્કાગારમાં જતી રોકે.
બનાસકાંઠાનું વાડિયા. ત્યાંની શકલ હવે બદલાઈ રહી છે. પરિવારો દીકરીઓને સાથે સાથે છોકરાંઓને ભણાવી રહ્યા છે. કેટલાક દીકરાઓ ગ્રેજ્યુએટ પણ થયા.
દીકરીઓના લગ્નોની જાણે હવે પરંપરા બની ગઈ. ઘણા પરિવારોને તો વાડિયા નામથી પણ છોછ છે એટલે ગામ છોડી દીધું છે. આવા જ પરિવારોની બે દિકરીઓના લગ્ન હમણાં થયા. આર્થિક સ્થિતિ પરિવારની નબળી. મજૂરી કરીને નભે. લાલચો ઢગલો. દીકરી દેહવ્યાપાર કરે એમાં આપણે ક્યાં મેણું હોય એવું લોકો કહે. પણ આ પરિવારોએ કહ્યું દીકરી તો સાસરે શોભે. એને જાતે કરીને નર્કમાં ધકેલવાનું અમે કરીએ તો મા-બાપ શેના?
બસ આટલી વાત વાડિયાના દરેક મા-બાપ સમજી જાય તો સ્થિતિ બદલાઈ જાય..
ખેર આ દિકરીઓના લગ્નમાં અમે નિમિત્ત બન્યા. અમેરિકામાં રહેતા આદરણીય રમેશભાઈ શાહે આ બે દિકરીઓના લગ્ન ખર્ચમાં ઘણી મોટી મદદ કરી. તેમનો ઘણો આભાર.
અમારા કાર્યકર રમેશભાઈ ખડેપગે રહ્યા. તેમની નેમ ગામની દરેક દિકરી પરણે તેવી.. તેમની આ ભાવનાને પણ પ્રણામ.
“Ben, whenever we are asked which village we belong to, we feel embarrassed to reveal that we belong to Vadia. Out village has always carried a bad image. And we want to change that image, wipe off that stigma. We are ready to work hard and with your support we want to change that image!!”
After our work in Vadia, such words seem like music to our ears. When the youth of the village is prepared to work towards change, one knows for sure that better times lie in the horizon.
In 1963, government had allotted 205 acres of land to the women of Vadia. The land was in such poor condition that the families could never work on it to make it productive. The administration tried giving farming incentives from time to time however, as the efforts were not continuous enough the desired results were never achieved.
Since 2005, VSSM has been consistently working towards improving the ground realities in Vadia and our persistence has begun paying off. Vadia, that was once arid and barren now looks lush with green farms all around. The families have also began taking interest free loans from us to begin cattle farming and dairy.
Bhikhabhai obtained loan from VSSM to buy buffalos. He intends to have a large cattle shade. After hearing the inspiring story of Lalabhai Raval who has had a successful venture with cow rearing and dairy after taking interest free loan from VSSM Bhikhabhai also plans to replicate his model in Vadia with addition of cows to his cattle wealth.
“
Ben anywhere we are, the waiting cattle compels us to return home by 4 PM. We have to return on time for them, milk them and take the milk to the dairy. Our thoughts are now focused towards our cattle.” Mukesh shared with a smile on his face.
Once the youth of Vadia begins working to earn money the hard way and the daughters continue to get married, no one from Vadia will face embarrassment to share the name of the village they belong to.
Yes, for sure we will be creating a Vadia of our dreams pretty soon.
In the picture- After hearing his dream and desire of Vadia it was natural we had to capture Bhikhabhia in our camera. So here he us with respected Shri Rashminbhai and me.
‘અમે કોઈ ગોમમાં જઈએ અન ગોમના કોઈ પુસ ક ચોના તો અમે કહી નઈ હકતા ક અમે ચોના સીએ. બેન ગોમની જે ખરાબ સાપ પડી હ ઈન ભૂંસવી હ.
તમે સાથ આલો અમે મેનત કરશું પણ હવ ગોમની સાપ બદલાવવી હ એ નક્કી.’
વાડિયાના ભીખાભાઈ અને મુકેશની વાત સાંભળી રાજી થવાયું.
ગામના યુવાનો કામ કરતા થાય તેનાથી રૃડુ શું હોઈ શકે?
વાડિયામાં રહેતી બહેનોને સરકારે 205 એકર જમીન 1963માં આપેલી પણ બાવળના જંગલથી ભરી પડેલી આ જમીન પર તેઓ કશું કરી નહોતા શક્યા.
સરકારે વખતો વખત કોશીશ કરી પણ સતત પ્રયત્નો ના થતા ઈચ્છીત પરિણામ ના મળ્યું.
2005માં પહેલીવાર વાડિયા જવાનું થયું એ પછી VSSM દ્વારા થયેલા સતત પ્રયત્નોના કારણે નક્કર બદલાવ આવવા માંડ્યો છે.
એક વખતનું સુક્કુ ભઠ્ઠ વાડિયા આજે લીલુછમ દેખાવા માંડ્યું છે. લોકો ખેતી કરતા થયા છે અને ખેતીની જમીન હોવાના લીધે અમારી પાસેથી લોન લઈને લોકો પશુપાલન કરતા થયા છે.
ભીખાભાઈ એ VSSMની મદદથી ભેંસો ખરીદી છે. તેમની ઈચ્છા મોટો તબેલો કરવાની છે.
ભેંસો લાવ્યા પણ સંસ્થામાંથી લોન લઈને બે પાંદડે થયેલા લાલાભાઈ રાવળને જોઈને તેમણે ગાયો લાવવાનું પણ નક્કી કર્યું છે.
મુકેશ હસતા હસતા કહે છે,
‘બેન હવ તો બારા ચોક જઈએ તોય ચાર પેલા ઘેર પોંગવાની ચિંતા રે. ભેંસ દોવાની, દૂધ ડેરીમોં ભરાબ્બાનું આ બધા સિવાયના એકેય વિચારો હાલ અમારા મનમોં નહીં હેડતા.’
ગામના યુવાનો મહેતન કરતા થાય, ગામની દરેક દિકરી પરણતી થાય તો અમે વાડિયાના છીએ એવું કહેતા કોઈ વાડિયાવાસીને શરમ નહીં આવે એ નક્કી…અને હા અમે એવું વાડિયા બહુ ઝડપથી નિર્માણ કરીશું એ પણ નક્કી….
બદલાવ ઈચ્છતા યુવાન ભીખાભાઈ સાથે ફોટો લેવાનું મન તો મને અને મુંબઈથી આવેલા આદરણીય રશ્મીભાઈને થાય જ ફોટોમાં ભીખાભાઈ સાથે અને તેમણે કરેલો ભેંસોનો નાનકડો તબેલો..
“Ben, by marrying off two of my daughters today and assigning one in your care, I have fulfilled my promise given to you. I have no worries. Even death does not scare me now.” Rameshbhai’s eyes welled up as he talked to me today at his daughter Krishna’s marriage ceremony.
Vadia, a village whose traditional occupation is absolutely unaccepted seldom treats its daughters with respect and care, but once the daughter is married or engaged she is never forced into the hellish traditional occupation of prostitution.
Rameshbhai had promised me to never force his daughters into prostitution when he first met me in 2005. I had the right to correct him because he considers me his sister.
The pimps active in Vadia tried their level best to lure Rameshbhai into the trap, but he remained undeterred like a rock. Both his kidneys failed, the medications pushed him to the brink of survival. VSSM’s Shardaben and his elder brother Bababhai worked tirelessly to bring him to Ahmedabad’s Civil Hospital and get his kidney transplanted. Right now, he is on medication that is taken managed by VSSM’s President Shri Madhavbhai Ramanuj.
Apart from the physical trauma due to such life threatening ailment Rameshbhai also passed through severe mental trauma, but even under such dire circumstances he remained undeterred in his commitment to protect his daughters and ensured they get married.
The ceremony wouldn’t have been possible without the support of VSSM’s largehearted family. The entire expense of the wedding ceremony was supported by respected Shri Morari Bapu. The kitchenware in the trousseau has been gifted by Shri Somabhai Patel. We have provided all that you can see in the pictures to Krishna and Kalpana. Apart from this, to help them earn and live with dignity we have committed a buffalo each to both of them.
The Sarpanch of Khanpur Shri Nagjibhai has been assigned with the responsibility of finding a good buffalos. The costs of buffalo are very high currently hence, we plan to purchase them once the prices come down.
I am grateful to all those who stood with us and have wished well for Vadia.
Respected Bapu, all of these wouldn’t have been possible without your support. I am grateful for your support.
Shardaben, our backbone for Vadia who constantly worries for the community needs to be commended for her untiring efforts in Vadia.
Rameshbhai, I respect your commitment to fulfil the promise you gave me. I wish that each girl in Vadia is blessed with a father who shares your sentiments!!
વાડિયા માં એકવાર ફેર ઢોલ ઢમક્યાં…..
‘બેન મે આપેલું વચન આજે પૂરું કર્યું. મારી બે દીકરી પરણાવી અને એક તમને સોંપી. હવે હાલ મોત આવે તોય મને ચિંતા નથી ‘
વાડિયાના રમેશભાઈ સરાણિયાની આંખો આજે દીકરી ક્રિષ્ના ના લગન વખતે આ કહેતા કહેતા ભરાઈ આવી.
વાડિયા જ્યાની પરંપરા દીકરીઓ માટે ક્યારેક ના સ્વીકારાય એવી. દેહવ્યાપારના કલંક ગામની દીકરીઓના માથે લખાતા હોય એવા વાડિયામાં જે દીકરીની એક વખત લગ્ન કે સગાઈ થાય એ ક્યારેય આવા નર્કમાં ધકેલાતી નથી.
રમેશભાઈને ૨૦૦૫ માં મળેલી અને એ વખતે જ એમણે પોતાની દીકરીઓને આ નર્કાગાર માં નહિ ધકેલવાનું વચન આપેલું. મને બહેન માને એટલે થોડા વિશેષ અધિકાર ભાવ પણ બંને તરફ હોય… પણ છેવટે તો બધુંયે હકારાત્મક.
કેવી લાલચો સામે આવી પણ એ બધાને એમણે ઠોકર મારી.
બે કિડની બગડી. દવામાં ખૂબ ખર્ચ થયો. Vssm ના કાર્યકર શારદાબેન અને મોટાભાઈ બાબા ભાઈ સાથે રમેશભાઈ ને માંડ કિડની હોસ્પિટલ લાવ્યા અને કિડની ટ્રાન્સપ્લાન્ટ કરાવ્યું. હાલે દવા ચાલે પણ દવાનું બધું vssm ના પ્રમુખ માધવભાઇ રામાનુજ સાચવે.
આર્થિક રીતે કમર તૂટી ગયેલી. ત્યારેય આવેલી લાલચોથી એ પર રહ્યા અને ખરા અર્થમાં એમણે દીકરીના બાપને છાજે એમ દીકરીઓને સંસાર મંડાવ્યા.
લગ્ન ખર્ચમાં સહયોગ પૂજ્ય મોરારી બાપુ એ આપ્યો. દીકરીને ભેટમાં વાસણ માટે સોમાભાઈ પટેલ સહયોગ આપ્યો. તેમનો આભાર વ્યક્ત કરું છું. દીકરી ક્રિષ્ના અને કલ્પનાને લગનમાં ફોટોમાં દેખાય છે એ સાધન સામગ્રી તો આપી. સાથે બેય દીકરીઓ સાસરીમાં સ્વમાનભેર જીવી શકે એ માટે બેયને ભેંસ આપવાનું વચન પણ આપ્યું.
ખાનપુરના સરપંચ નાગજી ભાઈને ભેંસ લાવવાની જવાબદારી સોંપી. હાલ ભેંસોની કિંમત વધારે છે ઓછી થતાં જ બેય દીકરીના ઘરે ભેંસ બંધાશે.
વાડિયા માં બદલાવ માટે મથતા સૌ સ્વજનો પાસે આજે રાજીપો વ્યક્ત કરું છું.
પૂજય બાપુ નો આભાર માનું છું એમની મદદ વગર આ બધું અસંભવ હતું…
અમારા કાર્યકર શારદાબેન સતત વાડિયા માં રહેતા માણસોની ચિંતા સેવે અને એમને મદદ કરે એમની લાગણી ને પ્રણામ.
અને રમેશભાઈ તમે ભાઈ તરીકે આપેલું વચન નિભાવ્યું એનો આનંદ.. સાથે વાડિયા ની તમામ દીકરીના બાપ તમારા જેવા થાય એવી આશા રાખું છું.
With the desilting and deepening of 45 lakes in Banaskantha, we were eagerly awaiting the arrival of rains that would fill up these thirsty and parched lakes. However, the rain gods decided otherwise. The entire region received almost no rain. Narmada that has turned out to be lifeline of Gujarat is also drying up soon.
The forecast is that Gujarat is heading towards potable water crisis this year. Chances are that even drinking water will be hard to access this summer.
However, Banaskantha’s Vadia decided to try its level best to save as much water possible. It decided to put into practice the theory of restricting the village water within village boundaries. It went a bit further and captured the rain water falling on the farmlands by designing and implementing compartment bunding on the farms of 40 farmer members of Saraniya Women Cooperative Society.
Large pit have been created to ensure that the rain water through the farms flows in these pits and begins percolating underground (can be seen in the picture).
Vadia, a village believed to be ignorant and illiterate managed to work wonderfully to preserve water. We hope other villages try to emulate these efforts.
Here’s praying for a better monsoon next year….
ગુજરાતીમાં રૂપાંતર
ગુજરાતથી વરસાદ રીસાયો.
બનાસકાંઠામાં અમે 45 તળાવો ખોદાયા.
ગામના તમામ અમી દૃષ્ટિએ વરસાદની રાહ જોતા રહ્યા પણ વરસાદ તો સાચે રીસાયો..
આખો પંથ કોરો ભઠ્ઠ રહ્યો. નર્મદા જીવાદોરી. પણ એના નીરેય આવતા ઉનાળા સુધી ખુટવાના..
પીવાનું પાણી મળી રહે તોય ઘણું એવો ઘાટ ઘડાયો..
વરસાદ રીસાયો પણ આપણાથી થોડી એની કટ્ટી કરાય.
એના આવવાની રાહમાં તો લાલ જાજમ પાથરવાની..
બનાસકાંઠાના વાડિયાએ આવી જ લાલજાજમ પાથરી..
ગામમાં એકેય તળાવ નહીં. પણ વરસાદી પાણીને તો બચાવવું રહ્યું. શું કરવું?
આખરે ગામનું પાણી ગામમાં ને સીમનું સીમમાં એ થીયરીથી થોડા આગળ ચાલી ખેતરનું પાણી ખેતરમાં એ વાત ઉપર અમે આવ્યા.
સ્ત્રી સરાણિયા સહકારી મંડળીના ચાલીસ ખેડુત ખાતેદારોના ખેતરોમાં VSSM એ કંપાર્ટમેન્ટ બંડીંગ કર્યું. ખેતરમાં પાણીનો ઢાળ જે બાજુ હોય તે બાજુ શેઢાની અંદરની બાજુ સળંગ મોટા ખાડા કર્યા જેથી ખેતરમાંથી વરસાદી પાણી વહીને આ ખાડામાં જ આવે ને ત્યાંથી જમીનમાં ઉતરે. (ફોટોમાં કંપાર્ટમેન્ટ બંડીંગ જોઈ શકાય છે)
A few months Vadia – a village, married two more daughters and VSSM made the arrangements for the same. We had decided to gift these girls buffaloes in their trousseau/weeding gift (કરિયાવર) along with other house-hold things. Plans were made to buy and gift the buffaloes at the weeding itself, but a considerate farmer Nagjibhai informed us that the rates of buffaloes drop during Bhadarvo/September-October. He advised us to buy the buffaloes at that time. We listened to his advice and waited for couple of months. Once the rates dropped in the month of Bhadarvo we went ahead and gifted the buffaloes.
The buffaloes have helped elevate the income in the family. The girls keep small portion of milk for personal consumption and bring rest to the cooperative dairy in the village. The family has begun experiencing benefits of added income.
These weddings received lots of gifts from our well-wishing friends and I had not found time to write to you all on how the girls are doing after marriage. Last week I was in Vadia and happened to meet these daughters who proudly showed me their cattle while sharing about their life post marriage!!
We are all set to marry two more girls in next couple of months. They too will be married with all the rituals and likes.
ગુજરાતીમાં રૂપાંતર
વાડીયામાં બે દીકરીઓના લગ્ન થોડા મહિના પહેલા કર્યા. દીકરીઓને કરિયાવર માં ઘરનો સામાન અને અન્ય વસ્તુની સાથે સાથે ભેંસો આપવાનું નક્કી કરેલું.
લગ્ન વખતે ભેંસો આપવી હતી પણ થરાદના ખાનપુરના ખેડૂત નાગજીભાઈ એ કહ્યું, ‘બેન ભાદરવા મહિનામાં ભેંસ આપીએ થોડી સસ્તી મળશે.’ બસ નાગજીભાઈની વાત માની. ને ભાદરવો શરૂ થાય એ પહેલા દીકરીઓને ભેંસો આપી.
બેય દીકરીઓ ભેંસોનું દૂધ ખાવા પૂરતું પાસે રાખી બાકી ડેરીમાં ભરાવે છે.
ઘરમાં સમૃદ્ધિ વધી છે.
લગ્ન વખતે ઘણા મિત્રો એ મદદ કરેલી એમને દીકરીઓને આપવાની આ ભેટ વિશે જણાવવાનું રહી ગયેલું એટલે આજે લખી રહી છું.
ગયા અઠવાડિયે વાડિયા ગઈ ત્યારે દીકરીઓને એમના ઘર સંસાર વિશે પૂછ્યું અને એમની ભેંસોને એમણે બતાવી. તે તમનેય બતાવું છું.
આગામી મહિના દોઢ મહિનામાં બીજી બે દીકરીઓના લગ્ન પણ ગોઠવવાના છે.
A couple of years back a substantial number of families walked out of the infamous Vadia to start their life afresh!! The intent behind this movement was not only to walk away from the physical space of Vadia but also from the occupation practiced in Vadia and stigma attached to being from that village. Sadly though the stigma just does not seem to let them be!! A recent episode has brought back the pain of belonging to Vadia in the lives of these nomadic families.
“Our daughters are teased and harassed when they go to fetch water. Our neighbours keep inquiring, if we are from Vadia!! We left Vadia and inspite of trying so hard Vadia just isn’t prepared to let us be!! Until now no one had sensed that we belonged to Vadia but ever since one of the daughters belonging to Vadia has eloped the horrors have come back knocking our doors. The grocers, the houses we work at all of them have sensed our identity and they want us to vacate the huts we stay in, what are we supposed to do now? Where do we go with our young daughters, we do not want to return to Vadia, we do not want our daughters to fall prey to prostitution!! We would be extremely thankful to the government if it helps us find a place to create a roof on head and live in peace!!” This was the collective urge of the pain stricken families who once stayed in Vadia.
On 26th September 2016 Rameshbhai, Soni Ma, Ani Masi and 40 other individuals, once belonging to Vadia and VSSM’s Shardaben reached the Collector’s office to make a concrete presentation of their issues. Since last two years we have been requesting to the authorities to allot plots to these families. As evident it is the officials have preferred to avoid the requests. Obviously, the endurance levels of these families are withering. “We have been asked to leave our current lodging and now that everyone knows we are from Vadia finding a new place is going to be impossible. Under such circumstances it would be wise if we built our shanties in the compound of the Collector’s office!!
If the authorities continue to ignore the repeated requests the families will be left with no choice but to take such extreme steps, since now they have no other place to call home!!!
We would want a peaceful resolution to the issue and hope the authorities understand the conditions of these families and provides them with some place to build their homes!!!
સરાણિયા પરિવારોને પ્લોટ મળે તે માટે vssm દ્વારા રજૂઆત કરવામાં આવી…
બેન પાણી ભરવા જતી અમારી દીકરીઓની છેડતી કરવામાં આવે છે. તમેય વાડિયાના છો એવું અમારા છાપરાંની આજુ બાજુ રહેતા લોકો પૂછે છે. શું જવાબ આપવો. ગામમાં ચાલતા ખરાબ ધંધાથી અમે કંટાળ્યાતા અને એટલે જ અમે ગામ છોડ્યું હતું. પણ જુઓને વાડિયા અમારો પીછો છોડતું નથી. એનાથી અમે મથીયે તોય છૂટા થઈ નથી શકતા. અત્યાર સુધી પાલનપુરમાં રહેતા પણ કોઈને ખબર નોતી કે અમે વાડિયાના છીએ પણ ગામની એક છોકરી ભાગી અને એના કારણે આખા બનાસકાંઠામાં ખબર પડી. અમારા છાપરાંની બાજુમાં રહેતા દુકાનવાળા, સોસાયટીવાળાનેય ખબર પડી કે અમે વાડિયાના એટલે હવે બધા લોકો અમારાં છાપરાં ખાલી કરાવે છે. શું કરીએ?
જુવાન દીકરીઓને લઈને અમે ક્યાં જઈએ. અમારે એ ગામમાં જવું નથી, એ ગામનો કોઈ પુરાવોય નથી જોઈતો, અમારી દીકરીઓને અમારે ખરાબ ધંધાય નથી કરાવવા. અમને માથુ ઘાલવા અમારી એક જગ્યા મળી જાય તો આખી જીંદગી સરકારના આભારી રહીશું.
પોતાના માથે લખાયેલી વાડિયાના નામની છાપ ભૂંસવા પ્રયત્નો કરતા રમેશભાઈ, સોનીમા, અનીમાસી વગેરે જેવા 40 વ્યક્તિઓ તા.26 સપ્ટેમ્બરના રોજ કંટાળીને કલેક્ટર કચેરીએ vssmના કાર્યકર શારદાબહેન સાથે રજૂઆત માટે ગયા. આમ તો vssm દ્વારા આ પરિવારોને પાલનપુર આસપાસમાં રહેણાંક અર્થે પ્લોટ મળે તે માટે છેલ્લા બે વર્ષથી રજૂઆતો કરી રહ્યા છીએ પણ કોઈ જવાબ નથી. આ પરિવારો કહે છે, ‘હાલમાં જ્યાં રહીએ છીએ ત્યાંથી વાડિયાના છો એમ કહીને કાઢી મૂકે છે અને હવે તો આખા પાલનપુરમાં ખબર પડી ગઈ કે અમે વાડિયાના છીએ એટલે કોઈ પોતાના ત્યાં રહેવા નહીં દે. આવામાં કલેક્ટર કચેરીએ જ ડંગા લઈને બેસવાનું નક્કી કરી રહ્યા છીએ.’
સરકાર ના સાંભળે તો ના છૂટકે આવા નિર્ણયો પણ કરવા પડે. ખેર અમે તો આશા રાખીએ કે કલેક્ટર આ પરિવારોની વેદના સમજે અને એમને કોઈ જ પ્રકારના આંદોલન કે ઘરણાં વગર રહેણાંક અર્થે પ્લોટ મળે…
We will give Dayjo (household material gifted to the bride) to Vadia girls and with that we will give a buffalo too. All parents wish that their daughter remains happy wherever she goes after the marriage. The two daughters who are going to get married, are going to the financially weak family after marriage
But they have a piece of land. So, it is decided that these daughters will be given utensils, Cupboard, bed etc along with buffalo. So, one daughter’s marriage would cost 1.75 and marriage of two will be Rs. 3.50 lakh.
The post which was put on Facebook got really nice response. Within a few minutes of upoloading the post Deepa told me that she is sending money and transferred Rs. 1 Lakh to my account. Not a single question.
When I called her to thank her, she said in Mumbaiya tone, “if you would have been here, I would have hugged you.” Deepa’s personality is wonderful but I will write about her some other day.
Maharshi Dave told to sponsor marriage expenses of one daughter. The association with Maharshi Dave is not very old but now he seems like an old acquaintace. Pragnesh Desai, Sharad Uncle, Kiritbhai Shah, Alkeshbhai, many friends from Facebook. But all of you trusted us and helped to get these girls married, so I am grateful to you all!
વાડિયાની દીકરીના લગ્નમાં દાયજો તો આપીશું પણ ધામેણુંયે(ભેંસ) આપીશું. દીકરી પરણે ને જે ઘરે પરણીને જાય ત્યાં સુખેથી રહે એ ભાવના દરેક મા બાપની હોય. વાડિયાની બે દીકરીઓ જે ઘરે પરણીને જવાની એ પરિવારોય આર્થિક રીતે નબળા. પણ એમની પાસે ટુકડો જમીન છે આથી દીકરીઓને દાયજામાં વાસણ, તીજોરી, પલંગ વગેરેની સાથે ભેંસ આપવાનું નક્કી કર્યું છે ને એટલે એક દીકરીના લગ્નનો ખર્ચ 1.75 ને બેના 3.50 થાય છે.
ફેસબુક પર મુકેલી પોસ્ટે ખુબ સારો પ્રતિસાદ આપ્યો. પોસ્ટ મુક્યાની મીનીટોમાં જ દીપાએ મૈ પૈસા ભેજતી હું કહીને એક લાખ સૌથી પહેલાં એકાઉન્ટમાં ટ્રા્સફર કર્યા. કોઈ જ પ્રશ્ન નહીં. થેક્યુ કહેવા ફોન કર્યો તો એકદમ મુંબઈયા સ્ટાઈલમાં તુ ઈધર હોતી તો ગલે લગા લેતીની વાત…આમ તો દીપાનું વ્યક્તિત્વ જ મજાનું છે પણ એની વિગતે વાત ફરી કરીશ…
મહર્ષી દવેએ એક દીકરીના લગ્નનો ખર્ચ આપવાની વાત કરી આભાર મહર્ષીભાઈ પરિચય બહુ જુનો નથી પણ હવે લાગે છે જાણે વર્ષોથી ઓળખીએ છીએ. પ્રગ્નેશ દેસાઈ, શરદ અંકલ, કીરીટભાઈ શાહ, અલ્કેશભાઈ, ફેસબુક પરના કેટલાય મિત્રો બધાના નામ નથી લખતી પણ કાલે બધાના નામની યાદી સાથે અનુદાન જાહેર કરીશ.પણ આપ સૌએ મારા પર શ્રધ્ધા રાખી દીકરીઓને પરણાવવા મદદનો હાથ લંબાવ્યો તે માટે આભારી છું..
The wedding of two daughters from Vadia village has been arranged with the help of you all. We wish that all the daughters from this village get married. There are thousand obstacles but the moment family of any girl thinks doing that then there will be wedding ceremonies definitely at her place. We decided to collect Rs. 1,75,000 for one daughter and 3,50,000/- for two daughters and we did could collect that much amount. But looking at the circumstances, we feel the need to increase this help amount. Basically, gifting the buffalo would increase the expenditure. So, the budget has gone off the track.
But we are not giving the buffalo right now. Dear Nagjibhai from Khanpur heard about gifting the buffaloes to the daughters. He said, if you want to gift the good buffalo then the expenditure will go beyond Rs. 70,000/-. So, he suggested to get the buffaloe in August- September. Nagjibhai is a farmer himself so, we have given him the responsibility to buy the buffaloes. He will select the best buffaloes and let us know.
In this entire work, Shardaben was with Bababhai during the shopping and other things. Salute to her services. The things to be gifted at the time of Ganesh Sthapan (excluding buffaloes) can be seen in the photo. Bride’s father Bababhai feels that he won’t be able to spend so much. But we are confident about everything going good.
વાડિયાગામની બે દીકરીઓના આંગણે આપ સૌ સ્વજનોની મદદથી માંડવો બંધાયો. આ ગામની તમામ દીકરીઓ પરણે એવા મનોરથ અમે સેવ્યા છે. વિધ્નો હજાર છે પણ જે દીકરીઓના પરિવારના મનમાં રામ વસી જાય એના ત્યાં ઢોલ ઢુક્યા વિના નહીં રહે એય નક્કી છે.
એક દીકરીના લગ્ન માટે 1,75,000 એમ બેય દીકરી માટે 3,50,000ની મદદ કરવાનું નક્કી કર્યું ને આટલી રકમ ભેગીએ થઈ ગઈ. જો કે હાલના સંજોગોમાં મદદની રકમ થોડી વધારવીએ પડે એવું લાગે છે. મૂળ તો દીકરીઓને ભેટમાં ભેંસ આપવી છે ને એનો ખર્ચ થોડો વધારે થાય છે એટલે બજેટ થોડું ખોરવાયુ છે…
જો કે ભેંસ હાલ નહીં આપીએ. થરાદના ખાનપુરના પ્રિય સ્વજન એવા નાગજીભાઈ પટેલે દીકરીઓને ભેંસો આપવાની વાત જાણી. એમણે કહ્યું, સારી ભેંસ લેવી હોય તો 70,000 થી વધુ ખર્ચ થાય ને હાલ ભેંસ મોંધી પડે. એટલે ભાદરવા મહિનામાં ભેંસ લેવાનું તેમણે કહ્યું. નાગજીભાઈ પોતે ખેડુત છે આથી ભેંસો ખરીદવાની જવાબદારી નાગજીભાઈના સીરે નાખી છે. તે સારામાં સારી ભેંસો જોઈને આપણને કહેશે.
આ કાર્યમાં અમારા કાર્યકર શારદાબેન સતત બાબાભાઈ ની સાથે ખરીદી ને અન્ય બાબતોમાં રહ્યા. એમની સેવાને સલામ
ગણેશ બેસાડ્યા ત્યારની ને જે વસ્તુઓ દીકરીઓને ભેટમાં આપવાની છે. (ભેંસ સિવાયની) ફોટોમાં જોઈ શકાય છે. દીકરીના પિતા બાબાભાઈને લાગે છે કે, ખર્ચમાં પહોંચી નહીં વળાય. પણ જોઈએ સારુ જ થશે એવો વિશ્વાસ છે.
A few of weeks back we had written about our efforts on sensitising the community of Vadia towards rainwater harvesting. Our constant well wisher and guide Shri. Rashminbhai Sanghvi from Mumbai had briefed the families on the same and provided guidance on how to go about it. He had advised them to deepen the already existing ditch the village had in its periphery. This was intended to accumulate the rain water so as to recharge the ground water.
The community of Vadia is on a path of rehabilitation. The families are choosing to stop pushing their daughters in to sex trade, instead they are sending them away for education. So creating other sources of income for these families is very crucial. Agriculture is becoming one of the prime occupations here but availability of water is a big issue. One bore well isn’t enough to meet the demands of a 100 families. Hence it is important these families harvest whatever little rain the region receives.
Will the families do it was a big question because it was not an individual job but a community effort as the common property was being created. To our surprise the families have began digging a canal to take the rain water to this large ditch (as seen in the picture).
On behalf of the organisation am thankful to our donor and well wisher Shri. Rameshbhai Kacholia for providing the financial support for deepening the ditch. The community of Vadia requires our support, once they are up and about they will not need our help and the demonstration of such sincerity shows that day isn’t very far…..
વાડીયાના પરિવારોએ વરસાદી પાણી સંગ્રહ કરવા કેનાલ ખોદવાનું શરુ કર્યું…
બનાસકાંઠાના વાડિયા માટેની એક ધારણા જનમાનસ ઉપર પડી ગયેલી કે આ ગામના લોકો કોઈ દિવસ મહેનતનું કામ ના કરે. એમને એમની બહેન –દીકરીઓને દેહવ્યાપાર કરાવીને સરળતાથી મળતાં પૈસામાં જ રસ છે. જોકે આ વાત કેટલાક અંશે મોટાભાગના પરિવારો માટે સાચી પણ હતી. ગામના પુરુષોની કામ કરવાની કોઈ માનસિકતા જ નહોતી. પણ હવે આ પરિવારો પોતે આ દોઝખ ભરી જિંદગીમાંથી બહાર આવવા ઈચ્છે છે. ખેતીવાડી તો એમણે શરુ કરી છે. જ્યાં પાણી પહોચે એવી તસુ એ તસુ જમીન એમણે ખેતીલાયક કરી દીધી છે અને એમાં કાળી મજૂરી કરવા માંડી છે.
ગામમાં સિંચાઈ માટે એક બોરવેલ છે જે પુરતો નથી બીજો બોરવેલ કરવો છે. પણ એ પહેલાં જમીનમાં પાણીના તળ નીચે જઈ રહ્યા છે અને બોર બનાવીને પાછું પાણી ખેંચવાનું? જમીનમાં પાણી ઉતાર્યા વગર ખેંચ્યા જ કરીશું તો એક વખત પછી એ પાણી પણ ખૂટવાનું. વળી બોરવેલ ચલાવવાનો ખર્ચ પણ ખરો. આ બધી બાબતો ઉપર મુંબઈના આદરણીય શ્રી રશ્મિનભાઈ સંઘવીએ આ પરિવારો સાથે ખુબ વિગતે વાત કરી અને ઉકેલરૂપે જમીનમાં પાણી ઉતારવાનું, ગામમાં તળાવ તો ના કહી શકાય પણ એક મોટો ખાડો છે એને ઊંડો કરીને ગામનું ચોમાસાનું તમામ પાણી એ ખાડામાં ભરવાનું નક્કી થયું. આ બધું નક્કી તો થયું પણ આ લોકો કામ કરશે કે કેમ એ પ્રશ્ન હતો. કામ વ્યક્તિગત નહિ પણ સહિયારું હતું એટલે. પણ આશ્ચર્ય વચ્ચે એમણે તળાવ (ખાડા)માં પાણી લઇ જવા માટે કેનાલ ખોદવાનું કામ શરુ કરી દીધું છે. જે ફોટોમાં જોઈ શકાય છે.
સંસ્થાગત રીતે vssmના શુભેચ્છક દાતા શ્રી રમેશભાઈ કચોલીયાએ તળાવ ઊંડુ કરવા માટે આર્થિક મદદ કરવા કહ્યું છે. આ પરિવારોને એક વખત બેઠા કરવાની જરૂર છે અને એ થઇ જશે પછી એમને આપણી જરૂર નહિ રહે.. અને એ દિવસ ઝટ આવશે એ હવે લાગી રહ્યું છે..
VADIA – a small sleepy village tucked on the border of Gujarat and Rajasthan, a village infamously famous for the profession the ladies of this village are engaged into. The village is undergoing a gradual but very concrete transition in a positive direction. There was a time when the village was divided into many fractions, bringing them all on one platform was next to impossible. A meeting called to discuss some crucial issues the village faced could no tho beyond half- an-hour, it was bound to end on a bitter note. How will we be able to bring them all together, how will we bring the young girls and women out of the hell they were living in?? were the questions that constantly bothered us, we struggled to find a way out. Amidst all the depressing scenario all around it was one thing that ket us going and that was our FAITH in the people of Vadia, consequent to which after 8 years of persistent efforts we are abel to witness some concrete change in the the ground realities of this village, a change that always brings a smile on our faces.
A lot of families in Vadia are now willing got work hard to sustain their families. The occupation they are turning to is farming. In 2006 when we first visited the village it felt like along with the women and girls, the land of this village was also cursed. 180 acres of land which was allotted to the villagers was lying uncultivated. The reason being absence of irrigation facilities. Later a bore-well was installed and people began farming the small plots of land they were alloted. One bore well was not enough for water to reach so many families. In 2012 the village witnessed another ground breaking event . The mass marriage ceremony of its daughters. This was one event that triggered amongst the villagers the desire to stop pushing their daughters into the traditional profession that was practiced by the women of this village. It made them realise that change is possible and if one is willing to work hard life can be much better from the ones that they lived right now. Not all agreed to educate and equip their daughters for a better life but a lot of them pledged give up the profession that made lives of their daughters a living hell.
To stop living on the earnings of their women and daughters the families in Vadia needed some concrete alternates to earn livelihoods. One bore well was not enough and there was an urgent need for another one. But the underground water tables in the this part of Gujarat are so low that the cost of digging another bore was too high. Again getting the government clearances of another bore was also a challenging task. With such low water levels the possibilities of bore-well’s running dry too soon was also high. One major issues the farmers face are the depleting water tables in almost entire Gujarat. The greed and over exploitation of this precious natural resource is the reason behind such worrying situation. The water levels here are as low as 1200 to 1300 feet. The potability of water at such low levels is another issue of concern. How long can we just keep taking from the nature. The need to strike a balance here was crucial too.
There is no doubt that second bore well should happen in Vadia, but how can Vadia contribute towards sustaining and improving the water tables in their region?? A meeting to discuss the matter was organised on 26th January 2015. Rashminbhai Sanghvi, VSSM’s patron from Mumbai and some one who has been very actively associated in the water management works in Surendranagar district was with us to guide us through. He had pledged to make people think in the direction of water management and conservation. What will happen if we will pump out the underground water that has been accumulated for thousands of years, why conserving rain water is important, how can they contribute towards conserving rain water in their fields??? were the some of the focal points explained by Rashminbhai in very simple language. The villagers were quite receptive and plans were made to commence digging before the monsoon parts of their farms to store the rain water and in the village deepen the lower grounds where the rains water naturally accumulates every year. This because Vadia does not have a lake.
It is a feeling a deep gratification one feels on hearing the men in the village say ‘We are prepared to work hard and we shall work hard.’ VSSM has supported numerous families in Vadia to begin alternate professions. One such Gulabbhai came to us just as we were leaving the village after the meeting, ‘Ben, I have bought a buffalo, I sell 8-9 litres of milk to the dairy everyday, come and see my buffalo once!!! These are the same men who were once taunted by others as lazy lumps. Th faith we put in them is showing such remarkable results. I am deeply thankful to all of you for supporting us in such challenging tasks, it would have been difficult to go ahead without all of yours undoubting support.
In the picture – Rashminbhai addressing the meeting on water management.
એક શ્રદ્ધા વાડિયાના માણસોમાં..
બનાસકાંઠાના વાડિયા ગામમાં ધીમી ગતિએ પણ નક્કર બદલાવ આવી રહ્યો છે. એક સમયે ગામમાં જ એટલાં ભાગલાં હતાં કે સૌને સાથે બેસાડવા અમારા માટે સૌથી મોટો પડકાર થઇ જતો. ગામનાં કોઈ પણ પ્રશ્ને બેઠક કરીએ તો બેઠક અડધા કલાકમાં જ ઝગડામાં પરિણમે.. આમાં સૌને સાથે બેસતા કેમ કરીશું? જે તકલીફ બહેનો સહન કરી રહી છે એનું સમાધાન કેમ થશે? સાચું કહું તો રસ્તો સૂઝતો નહોતો. પણ એક શ્રદ્ધા વાડિયાના માણસોમાં હતી અને એને પરિણામે છેલ્લાં ૮ વર્ષના સઘન પ્રયત્નથી એક નક્કર બદલાવ જેને જોઇને સંતોષ થાય તેવો આવ્યો છે.
મૂળ તો હવે મહેનત કરીને જીવવાની ઈચ્છા રાખનારાં ઘણા પરિવારો ખેતી કરવાં લાગ્યા છે. ૨૦૦૬માં ગામમાં ગયાં હતાં ત્યારે આ ગામના લોકોની સાથે સાથે જાણે જમીન પણ શ્રાપિત હોય એવું લાગ્યું હતું. સરકારે ફાળવેલી ખેતી લાયક જમીન (૧૮૦ એકર જમીન) પણ બંજર પડેલી. પાણીની સગવડ ના હોવાના કારણે આ બનેલું. બોરવેલ થયો અને ધીમે ધીમે લોકો ખેતી કરતાં થયા. ૨૦૧૨માં વાડીયામાં પહેલીવાર દીકરીઓના સમૂહ લગ્ન થયા અને પછી તો મીઠા સંઘર્ષ શરુ થયા. દીકરીને ભણાવીને એના લગ્ન કરાવવા કે પછી એજ વાડિયાની પરંપરામાં ધકેલવી. ઘણા પરિવારોએ સંકલ્પ કર્યો અને પરંપરામાંથી નીકળી ગયાં. તો કેટલાંક આજે પણ શું કરવું એની દ્વિધામાં છે અને હજુ પણ જૂની ઘરેડમાં જ જીવે છે..
ખેતી લાયક ૧૮૦ એકર જમીન અને સિંચાઈ માટે એક બોરવેલ. બીજો બોરવેલ થાય તો ગામની બધી જમીનને પાણી મળી રહે એવી મહેનત કરી જીવવાવાળા લોકોની લાગણી. પણ બીજા બોરવેલની મંજૂરી અને ખર્ચ મોટો પડકાર છે… વળી બોરવેલ બની પણ જાય પણ જમીનમાંથી પાણી ખેંચ્યા જ કરવાનું એને પાછું આપવાનું થાય જ નહી તો બોરવેલ ફેઈલ થવાની સંભાવના વધી જાય.. આમ પણ ઉત્તર ગુજરાતમાં લોકો સંપતિવાન થયા અને બોરવેલ થકી ખેતી કરતાં પણ થયા પણ પાણીના તળની તો એમણે ચિંતા જ નથી કરી એટલે જ પાણીના તળ ૧૨૦૦ કે ૧૩૦૦ ફૂટ ઊંડા ગયા છે. વળી આટલાં ઊંડા ગયા પછી પણ પાણી મીઠું મળશે કે કેમ એ પ્રશ્ન તો યથાવત છે જ.. વાડિયામાં બીજો બોરવેલ થવો જ જોઈએ પણ એ પહેલાં ગામ તરીકે સૌ પોતાની નૈતિક ફરજ સમજી વરસાદી પાણી પોતાના ગામમાંથી વહી ના જાય એ માટે શું કરવું એનું આયોજન કરવાં તા.૨૬ જાન્યુઆરી ૨૦૧૫ના રોજ વાડિયા જવાનું થયું. મુંબઈથી vssm ના કામોમાં સહાયભૂત થતા અને જેમણે સુરેન્દ્રનગરમાં વોટર મેનેજમેન્ટમાં ખુબ કામ કર્યું છે એવા આદરણીય શ્રી રશ્મિનભાઈ સાથે આવ્યાં. મૂળ તો એમણે આ પરિવારોને આ દિશામાં વિચરતા કરવાનો નિર્ધાર કરેલો. રશ્મિનભાઈએ ખુબ સાદી ભાષામાં લોકોને વરસાદી પાણી અને હજારો વર્ષથી જમીનના પેટાળમાં પડેલા પાણી જમીનમાંથી ખેંચી લઈશું તો શું થશે? એ અંગે વાત કરી.. સૌને સમજાયું . આ પરિવારોએ પોતાના ખેતરના શેઠામાં ચોમાસા પહેલાં વરસાદી પાણી રોકવા ખાડા કરવાનું તથા ગામમાં તળાવ નથી પણ ચોમાસામાં જે જગ્યા પર પાણી ભરાઈ રહે છે એ જગ્યાએ ઊંડા ખાડા કરવાનું આયોજન કર્યું..
અમે મહેનત કરીશું.. એવું જયારે ગામનાં પુરુષો કહે ત્યારે ખુબ સંતોષ થાય છે.. સંસ્થાએ ગામમાં કેટલાંક પરિવારોને નવા વ્યવસાય માટે લોન આપી છે. એમાંના ગુલાબભાઈ અમે જયારે વાડિયાથી નીકળી રહ્યા હતાં ત્યારે નજીક આવીને કહ્યું, ‘બેન હું ભેંસ લાવ્યો છું. સવાર સાંજનું થઈને ૮ થી ૯ લીટર દૂધ ડેરીમાં ભરાવું છું. મારી ભેંસ એક વાર જોઈ જાવ ને?’ આ એજ માણસો છે જેમણે જોઇને સૌ કહેતાં આ લોકોના હાડકા હરામના થઇ ગયા છે એમને કામ નથી કરવું.. પણ એમનામાં મુકેલી શ્રદ્ધાનું પરિણામ હવે દેખાવા માંડ્યું છે.. આ કામમાં મદદરૂપ થનાર સૌ સ્વજનોનો આભાર માનું છું એમનાં સહયોગ વગર આ બધું શક્ય નહોતું.. ફોટોમાં વોટર મેનેજમેન્ટ સંદર્ભે વાત કરતાં આદરણીય શ્રી રશ્મિનભાઈ ..