Category: Livelihood

Rita!!

As a child Rita had always seen her parents sculpt Ganesha idols hence, celebrating Ganesh Chaturthi is a must for her. It is a festival ingrained in her being. Every time she would account for losses after the festival we would advise her to not get into the business of making Ganesha idols during the next season, she too would pay heed to our recommendation. However, the moment the community would start preparing for the festive season her heart would give in!! “We are Bawri, making idols of the deity is our ancestral occupation, it is difficult for me to give up!” Rita would confess. 

 

“We know the environmental implications of POP idols but it is hard to make Ganesha idols with clay. Also, if we are unable to sell these idols it is hard to store them in our small homes. Hence, Plaster of Paris (POP) works better for us. Nonetheless, this year we decided to make only clay idols, this entire lot here is clay Ganesha. They turn out to be expensive, the returns are not much yet people haggle, with the profits are less. Tell me one thing Ben, do you all bargain when you all go and shop in those glitzy malls?? So why haggle with us? If you stop bargaining, we will not mark up their prices, we earn our bread from it, we too have to sell them, all we need is fair returns for all the hard work we pour in!”

 “This year the corona has inflicted a blow on our businesses. We could not invest in the idol-making this year. But you (VSSM) supported so I am sure it will be fruitful. We are reeling through difficult times Lord Ganesha will bring better days!!”

 We are grateful for the support our well-wishers provide, to allow us to be instrumental in enabling such families to earn a dignified living. The families we mention here are the Bawri community residing in Ahmedabad’s Ramdevnangar settlement and Ritaben is one of the many women entrepreneurs VSSM supports. 

Non-Possession is one of the elevens vows Gandhiji practised and preached. The nomads who reel under severe economic insufficiencies practice this principle to the core. Even someone like our Doodhabhai, who earns a decent salary from his job at ISRO has never stocked basic grains, something that most Gujarati do. Individuals like Doodhabhai who have access to continuous income also fail to plan their expenses wisely.  For those who might be unaware, Gujarati families practice the ritual of storing grains, spices, oil for their annual consumption. This wise old tradition helped them sail through natural calamities, economic uncertainties and much more. 

Since last year and more, we have been trying to explain to these families the importance of storing grains and oil. We have also offered to provide a loan for the same, as it is hard for such poor families to Rs. 10 to 15 thousand in one go. They were to advised drop the daily amount they spend to buy their groceries into a piggy bank and pay the loan instalment through that savings. The advantages of storing were explained, we told them they will have minimum food even in dire circumstances. However, they had found it hard to comprehend. 

A little before the corona induced lockdown was implemented we had managed to convince around 150 families, that too with great difficulty. The cheques for the loan amount were  ready  but couldn’t be handed over when the lockdown was announced. The daily wage-earning families have been badly battered by the pandemic induced crisis. With no money or food, they have been vulnerable to starvation. 

 It is often said the mistakes and challenges are best teachers. These families too have understood the significance of our continuous requests. 

“You were trying to convince us about storing grains, we did not listen to you then. We have learnt our lesson now!!”

Offering interest-free loan to store grains is a ‘first-ever’ for VSSM. We hope to witness some favourable lifestyle changes in these families.  

 Shared here are the images of the families who received cheques in Rajkot. The families who stay in shanties will be first given containers to store these grains. 

VSSM’s Chayaben and Kanubhai pour their heart into these efforts, they take utmost care in educating the families they choose to offer a loan. There hasn’t been a single defaulter from numerous families they have offered loans to.

ગાંધીજી અપરિગ્રહ શીખવતા..

વિચરતી જાતિઓ આ સિદ્ધાંત બરાબર પાળે. મૂળ તો આર્થિક સ્થિતિ સારી નહીં એટલે. પણ અમારા દૂધાભાઈ જેવા ઈસરોમાં કામ કરતા પગારેય સારો હોતો છતાં વાર્ષિક અનાજ ભરાવવાનું તેમણે કોઈ દિવસ કર્યું જ નહીં. મૂળ ટેવ નહીં એટલે.

આમ સારી આવક થાય તો આમ તેમ ચપટીમાં ખર્ચાઈ જાય.

અમે છેલ્લા એકાદ વર્ષથી આ પરિવારોને વરસનું અનાજ ભરવા સૌને સમજાવી રહ્યા હતા. પાસે સામટા દસ પંદર હજાર ન હોય એ સમજાય એટલે કહ્યું લોન આપીશું.

તમે દરરોજ લોટ કે ચોખા, દાળ લાવવા જે પૈસા ખર્ચો એ ગલ્લામાં નાખવાને એ પૈસા મહિનાના અંતે અમને પાછા આપી દેવાના..

તમને ફાયદો થશે અને સૌથી અગત્યનું કોઈ પણ તકલીફ આવે તો પણ રોટલો, મરચુ તો ખાઈ જ શકશો..

પણ ગળે નહોતું ઉતરતુ આ બધુ..

કોરોનાના કારણે લોકડાઉન આવ્યું. એ પહેલાં લગભગ દોઢસો પરિવારોને આ માટે સહમત કરેલા. એ પણ માંડ માંડ..

ચેક તૈયાર થયા ને લોકડાઉન આવ્યું. એટલે ચેક આપી ન શક્યા.. ને આ પરિવારોને ધોળે દિવસે તારા દેખાયા.. મૂળ તો રોજે રોજ કમાઈને ખાવાનું લાવનાર આ પરિવારોને બે ટંકના ફાંફા પડ્યા..

ભૂલોમાંથી અથવા વિકટ સ્થિતિમાંથી માણસ શીખવું જોઈએ એવું આપણે કહીએ.. આ પરિવારો પણ શીખ્યા અને સમજ્યા. 

સામેથી ડુંગરભાઈ,જીવણભાઈ, નેનીબહેને કહ્યું, 

‘તમે અનાજ ભરાવવા હાટુ હજમાવતા’તા પણ એ વખતે મતી નહોતી આવી પણ હવે હજમાઈ ગ્યું’

એક પ્રયોગ તરીકે અનાજ ભરાવવા વગર વ્યાજે લોન આપવાનું કર્યું છે. સુખદ પરિણામની આશા રાખીએ..

રાજકોટમાં કેટલાક પરિવારોને ચેક આપ્યા તેની તસવીરો.. ઝૂંપડાંમાં રહેતા આ પરિવારોને અનાજ પહેલાં પીપડા ખરીદીને આપીશું

કાર્યકર છાયાબહેન અને કનુભાઈની આમાં સખત મહેનત અને સમજણ.. છાપરાંમાં રહેતા આ પરિવારોને વિવિધ વ્યવસાય માટે પણ લોન આપી છે પણ આનંદ એક પણ પરિવાર ડીફોલ્ટર નથી એનો..

Diamond polisher Ramesh planned to buy an auto rickshaw but lack of funds prevented him from putting that idea into action. Ramesh’s idea was perfect and his commitment was superior but couldn’t do much because of lack of funds. Ramesh shared his idea and asked for a loan. We sanctioned Rs. 40,000 to help him pay the down payment, rest of the amount he planned to borrow from a finance company. VSSM’s loan and another one from a private finance company helped him buy an auto-rickshaw worth Rs. 2.65 lacs. 

“Will you be able to pay instalments to both these loans, the amount comes to around Rs. 10,000?” we had inquired.

“I will not go home until I earn Rs. 1000 daily!” Ramesh had assured.

Ramesh remained true to his words. The CNG and maintenance cost his Rs. 300 daily and with the remaining Rs. 700 he would manage his household expenses and loan payments.

Ramesh is a wise man. He is the sole bread earner in the family with the responsibility of 5 people including his parents. He had also got himself a LIC policy.

“I am in a hurry to finish this loan, I plan to buy another rickshaw and give it on rent. My elder brother works are daily wager, I want to get him into some more rewarding occupation. Labour can never match up to the independent business.” Ramesh shared about his plans.

Ramesh has embarked upon accomplishing his dreams. At the end of our talk, he says, “I want to be very happy and start donating to VSSM!”

May God help him fulfil his dreams.

Ramesh had specially come to see me when I was in Palanpur recently. He assured to soon open a separate savings account with the bank.

And I am happy that one more family settles down in life. Always grateful for the support we receive from our well-wishers and friends who have helped settle thousands of such families.

Ramesh requested for a picture with the riskshaw…

હીરા ઘસવાનું કામ કરતા રમેશે પોતાની રીક્ષા લેવાનું વિચાર્યું.

પણ પાસે એક રૃપિયોય નહીં. કમાવવાની ઘગશ ઘણી પણ વગર પૈઈએ ધંધો કેવી રીતે કરવો?

રમેશે રીક્ષા લેવાની વાત અમારી સામે કરી અને એ માટે ડાઉનપેમેન્ટ ભરવા ચાલીસ હજારની લોન માંગી.

બાકીની વ્યવસ્થા હું ફાઈનાન્સમાંથી કરીશ. એવું એણે એ વખતે કહેલું.

અમે VSSMમાંથી ચાલીસ હજારની લોન આપી. બાકીની વ્યવસ્થા ફાઈનાન્સમાંથી એણે કરી અને બે લાખ પાંસઠ હજારની રીક્ષા લીધી.

સંસ્થાની તેમજ ફાઈનાન્સની બેય લોનનો હપ્તો દસ હજાર આવે. આટલા ભરાશે એવું એ વખતે એને પૂછેલું,

ત્યારે રમેશે કહેલું, જ્યાં સુધી દિવસના હજાર નહીં કમાવું ત્યાં સુધી ઘેર નહીં જવું.

રમેશે બોલેલું પાળ્યું. ત્રણસો રૃપિયાનો ગેસ અને મેઈન્ટેન્સ કાઢતા સાતસો બચે એમાંથી લોનના હપ્તા અને ઘર ચાલે.

પરિવારમાં કમાનાર મુખ્ય વ્યક્તિ રમેશ એ સિવાય મા- બાપ સાથે પાંચ જણાની જવાબદારી.

ઉંમર બહુ મોટી નહીં પણ સમજણ ઘણી.એટલે બચત માટે એલઆઈસીની પોલીસી પણ લીધી.

રમેશ કહે છે, ‘લોન ઝટ પતે પછી બીજી રીક્ષા લાવવી છે એને ભાડે આપીશ. મોટોભાઈ છે એ છૂટક મજૂરી કરે છે એનેય ધંધે વળગાળવો છે. સ્વતંત્ર ધંધાને મજૂરી પહોંચી શકે નહીં માટે’

સ્વપ્નો જોવાનું રમેશે શરૃ કર્યું છે.

એની સાથે વાત પૂર્ણ કરી રહી ત્યાં એણે કહ્યું,

‘બેન સુખી થવું છે અને સંસ્થામાં ડોનર બનવું છે’

ઈશ્વર એની આ તમન્ના પૂર્ણ કરે તેવી પ્રાર્થના…

હું પાલનપુર ગઈ ત્યારે એ ખાસ મળવા આવ્યો અને દર મહિને બચતનું એક જુદુ ખાતુ ખોલાવવાનું એણે વચન આપ્યું.

ચાલો એક પરિવાર યોગ્ય રીતે થાળે પડ્યાનો આનંદ

અને આ કાર્યમાં મદદ કરનાર પ્રિયજન કે જેમણે આવા પરિવારોને લોન માટે મદદ કરી તેમનો આભાર…

એણે પોતાની રીક્ષા સાથે ફોટો પડાવવા કહ્યું જે તમેય જોઈ શકો છો…

#nomadic #denotified #વિચરતા #વિમુક્ત

#gujarat #banaskantha #palanpur

#ગુજરાત #બનાસકાંઠા #vssm #livelihoood #successstory #nomadicofindia #denotifiedofindia

Babubhai Raval from  Khakhal, Patan is an honest and hardworking human being.  These days he is stationed near Ahmedabad’s Ghuma village where he makes coal from babul wood. Once a daily wage earner,  he now employs around 20 people. He was at our office recently to pay the instalment. “May almighty give you the ability to continue doing what you are, you have the blessings of the poor!” Babubhai said while resting his hand over my head to bless me.

A few days back I received a call from him. “Ben, I will come to pay the last instalment in the next 3-4 days. I got gold earnings worth Rs. 64,000 made, will bring the bill when I come to see you. This is all because of you. I have managed to save Rs. 50,000 which I have kept with me as I need to feed the family as well as the 20 people working here!” Babukaka showed me the invoice which I have shared here. I was delighted to learn about his progress.

 “Kaka, you have made the best use of the loan. Also, save as much as you can. This is all because of your efforts and almighty’s blessings, we have just played the role of enablers.”

 “That is true, but look at the wealthy around us. God hasn’t given them the ability to think the way you do!! The nomadic tribes will always be grateful to you. Now that we have money we understand its strength. We too will educate our kids as others do. We are on the move to earn living but my daughter-in-law has stayed back in Khakhal so that my grandchildren can go to school. They too should have a better future!!”

“This is the only vice I have, nothing else!” Babukaka said while bringing out a bidi from his pocket.

I smiled at his honesty and prayed for his happiness.

The pictures – Kaka when he was at the office and his workplace.

 આપણી એવી કોઈ ઓળખોણ નઈ, અમે વ્યસની સીએ ક નઈ ઈનીયે તમે ચો તપાસ કીધીતી? બસ ભગવોન ભરોસે અમન દુઃખી મોણસ હમજી ન તમે મદદ કીધી. તે અમાર તમારો ગણ કોય દાડો ભુલાય?

આ વિચરતી જાતિન આગળ લાબ્બા તમે બધા ચેટલી મેનત કરોસો મુ સાક્ષી સું ઈનો. ભગવોન તમારુ ખુબ હારુ કરસે. બાચી તઈણ વરહ પેલાં પાટણમાં પુર આયું તાણ પુર હારે બધુયે જતુ રયુ’તુ.

તમે દહ હજાર આલ્યા અન ધંધો કરવાની બુદ્ધી આલી. તે કોલસા પાડવાનો ધંધો શરૃ કીધો. દહ હજારમોંથી પોનસો ગ્રોમ ચોદીના કલ્લા કરાયા અને ઘરમો થોડી બચતેય થઈ. એ પસી બીજી તરીની લોણ મોહનભાઈએ આલી. તે ઈના પસી તો લીલાલેર થઈ જ્યું.

પાટણના ખાખલના બાબુભાઈ રાવળ. સાવ સીધા સાદા માણસ. અમદાવાદના ઘુમાથી આગળ આવેલા ગામોમાં બાવળમાંથી કોલસા પાડવાનું કામ કરે. પહેલાં ટંકનું લાવી ટંકનું ખાતા. આજે વીસ લોકોને પોતે મજૂરી આપે છે. ઓફીસે લોનનો હપ્તો આપવા આવ્યા ત્યારે માથે હાથ મુકીને,

‘આવું કોમ ભગવોન કરાવતા રે, ગરીબોના આશી બોલશે’ એમ કહીને આશિર્વાદ આપ્યા.

થોડા દિવસ પહેલાં એમનો ફોન આવ્યો.

‘બુન તરી હજારની લોનનો સેલ્લો હપ્તો બાકી સે તે ચાર દાડા કેડે આલી જઈશ. પણ મે ફોન હાઈઠ ન ચાર ચોસઠ હજારની હોનાની બુટ્ટી કરાઈ એ કેવા કર્યો સે. હપ્તો નોખવા આવું તાણ બીલ લેતો આઈશ. આ બધુ તમારા પરતાપે થ્યું. ચાલી પચા હજારની બચતેય થઈ સે. પણ એ હાથવગા રાખવા પડ. વીસ મોણસન ખવારવું અન મારા કટંબનુંયે પુરુ કરવાનું એટલ થોડા હાથમોં રાખવા પડ્’

બાબુકાકા આજે લોનનો હપ્તો આપવા આવ્યા તે બીલ લઈને આવ્યા જે ફોટોમાં મુક્યું છે.

પણ કાકાની વાત સાંભળીને રાજી થઈ જવાયું. મે કહ્યું, ‘કાકા તમે લોનનો બરાબર ઉપયોગ કર્યો. બચત કરજો અને આ બધુ ભગવાનની કૃપાથી થાય છે અમે તો નિમિત્ત છીએ’

એ હાચુ પણ પણ દુનિયામોં ચેવા ચેવા પૈસા વાળા પડ્યા સ, ભગવોને એ બધાય ન ચો આવી બુદ્ધી આલી?વિચરતી જાતિઓ તમારો ઓભાર મોન.. અન બુન પૈસા આયા તો બુદ્ધી આઈ. જગત આખુ સોકરાંઓન ભણાવ તે અમેય ભણાબ્બાનું ચાલુ કીધુ. ધંધા હાટે અમે ફરીએ પણ સોકરાંની વહુ ખાખલમાં રે અને મારા સોકરાંના સોકરાંઓન ભણાવ. ઈમનું જીવન તો સુધરઅ…

બાબુકાકા ઓફીસમાંથી બહાર નીકળ્યા અને બીડી કાઢી એમણે કહ્યુું, ‘આ એક જ વ્યસન નહી મેલાતું બાકી આડી અવળી બીજી કોઈ લત નહી….’

એમની નિખાલશ વાત સાંભળી અમે સૌ હસ્યા..

કાકા ખુબ સુખી થાય તેવી ભાવના…

કાકા ઓફીસ આવ્યા તે વેળા તેમની સાથે લીધેલો ફોટો. તેમજ તેમના કામના સ્થળના ફોટો..

#vssm #livelihood #loan #empowerment #nomadic #denotified #help #motivation #success #entrepreneur #business #successstory #happiness #harwork #ngo #mittalpatel #struggle #interestfreeloan #ntdnt #NtdntGujarat #ntdntindia #4change #nonprofit #microfinance #humanrights #sustainabledevelopment #socialimpact #વિચરતા #વિમુક્ત #સ્વાવલંબન #રોજગારી #બીઝનેસ #મિત્તલપટેલ

Babubhai Raval

We used to run our household expenses with great difficulty. The loan you had given made me prosper. I could start the business of making coal. Ben, if I don’t pay the loans I was given, then my I will lose my credit.”

Babubhai Laxmanbhai Raval, 55, lives in Khakhal village of Harij Taluka of Patan district. When he came to office, he started pleading when he came to office, “Ben, I am sorry, I could not repay my instalment regularly. I have got money of three instalments with me right now. I want to donate something to the organization as well. I am not dishonest but I could not but I could not sell during the monsoon so I missed an instalment. When we go to make coal, we, I and my son have to go away from our wives and children. My son has three children. My daughter-in-law has to stay home in order to make by grandchildren study. I or my son supply the grocery and money home every 15 days. Before getting the loan, we were agricultural laborers and cultivate the rented land. I got the loan from the organization of Rs.10,000/- and I started the business of making coal. I repaid the loan, repaired my house and made my daughter the silver bracelets of 500 grams. After getting the loan of Rs. 30,000/-, I could work peacefully. Right now in order to work, we came to Ahmedabad. We are clearing the plot owned by Nirma Company in Bhadaj. Earlier, my son and I used to work but now I hire other people to work too. Now we are ten people. We make sure that while clearing, we only remove Gando Bawal and not any other trees such as Neem or anything. We don’t take the labour charges from the land owner. Only, amount we earn by making coal is what we earn. We use JCB machine which cost Rs. 600/- per hour. If we run the JCB for 10 hours, the expense will be Rs. 6000/-. Deducting all this, still I can earn Rs. 6000/- to 7000/-. I could not make my children study due to lack of money but whatever it takes, I will make my grandchildren study. If they will study, they will lead a good life.” 

“Ben, we have a ritual to give ornaments to the daughter in her wedding as trousseau. Next year my daughter will 18. I wish to give her at least money to her in her wedding. Thus, I have decided to put some 20-50 rupees every day in the galla and I want to deposit that money in the bank.”

When I met Babubhai I realized that although he is not educated, he is wise. We salute his understanding towards the importance of education, wisdom to save money and courage to expand his business. We must honour his spirit and honesty at the age of 55. We wish him to continue on this path ethically and keep giving employment to people…    

“ બેન, મજૂરી કરતા તો માંડ માંડ ઘરનું પૂરૂ થતું હતું. તમારી મળેલી લોન મને બહુ ફળી, આજે મારો પોતાનો કોલસા પાડવાનો ધંધો થઇ ગયો. બેન, લીધેલ લોનનો હપ્તો નિયમિત ના ભરીએ તો આપણી ક્રેડીટ બગડે ”

પાટણ જીલ્લાનું હારીજ તાલુકાનું ખાખલ ગામ. પંચાવન વર્ષની ઉંમરના બાબુભાઈ લક્ષ્મણભાઈ રાવળ. અમદાવાદ ઓફીસ આવતાની સાથે બે હાથ જોડી કહેવા લાગ્યા,

Babubhai Raval started the buisness of making coal with the help of VSSM

બેન, માફ કરજો મારાથી હપ્તા આપવામાં ચૂક થઇ ગઈ. આજે ત્રણ હપ્તા જોડે લઈને આવ્યો છું અને સાથે સાથે મારે સંસ્થાને ધર્માદો પણ આપવો છે. મારા મનમાં ખોટ નથી બેન, પણ ચોમાસામાં ધંધો ના થયો અને હપ્તા આપવાનું ચુકાઈ ગયું. કોલસા પાડવા જઈએ એટલે હું, દીકરો અને એની મા ઘરથી છેટા જતા રહીએ. દીકરાને પણ ત્રણ છોરા છે. એમનું ભણતર ના બગડે એટલે દીકરાની વહું ગામમાં જ રહે. પંદર – પંદર દિવસે હું કે મારો દીકરો જઈ કરિયાણું અને થોડા ઘણા પૈસા આપતા આવીએ. લોન નહોતી મળી એ પહેલા તો ખેતરે મજૂરી કરવા જતો અને ભાગે જમીન રાખતો. સંસ્થામાંથી રૂપિયા ૧૦,૦૦૦ની લોન મળી તો કોલસા પાડવાનો ધંધો શરૂ કર્યો. લોનેય પૂરી કરી, ગામનું ઘર સમુ (સરખું) કરાવ્યું અને મારી દિકરી માટે ૫૦૦ ગ્રામના ચાંદીના કડલા પણ કરાવ્યા. રૂપિયા ૩૦,૦૦૦ની બીજી લોન મળતા આજે આરામથી હું ધંધો કરી શકુ છું. હાલ તો પેટ માટે મજૂરી કરવા અમદાવાદમાં આવ્યા. ભાડજ ગામમાં નિરમા કંપનીનો એક પ્લોટ સાફ કરવા માટે લીધો છે. પહેલા હું અને મારો દીકરો જ મળીને કામ કરતા આજે હું બીજા લોકોને કામ આપતો થઇ ગયો. આજે અમે દસ જણા છીએ. પ્લોટ સાફ કરવાનું રાખીએ તેમાં પણ ગાંડા બાવળ જ કાઢવાના, લીમડો કે બીજા ઝાડ ના કાપીએ. પ્લોટ આપનાર પાસેથી કોઈ મજૂરી નહીં લેવાની, ફક્ત બાવળમાંથી લાકડું બનાવી જે વેચાણ થાય એ જ અમારું વેતન. બાવળ કાઢવા જેસીબી લાવીએ તો એના કલાકના રૂપિયા ૬૦૦/- આપવા પડે. જો દસ કલાક જેસીબી ચાલે તો સીધા રૂપિયા ૬,૦૦૦/- થઇ જાય. પરંતુ બધો ખર્ચ અને ઘર ખર્ચ કાઢતા મહીને આરામથી રૂપિયા ૬,૦૦૦/-થી ૭,૦૦૦/- મળી જાય. પૈસાના અભાવે હું મારા દીકરાને ભણાવી ના શક્યો. તેથી ગમે તે મહેનત કરવી પડે મારે દીકરાના બાળકોને ભણાવવા જ છે. એ ભણશે તો એમનું જીવન સુધરશે.”

“ બેન, અમારા સમાજમાં દીકરીના લગ્નમાં દાગીના આપવાનો રિવાજ છે. મારી દીકરી આવતા વર્ષે ૧૮ વરસની થઇ જશે. એટલે જેટલી શક્તિ એટલી ભક્તિ પણ દીકરીને થોડા ઘણા પૈસા આપવાની ઈચ્છા છે. 

જેના માટે મેં નક્કી કર્યું છે કે ગલ્લામાં હવે રોજના ૨૦ થી ૫૦ રૂપિયા નાંખવા છે અને મહીને એમાં જે મૂડી ભેગી થાય તે બેંકમાં ભરી દેવી છે.”

બાબુભાઈને મળ્યા પછી લાગ્યું કે તે ભણેલા કરતા ગણેલા વધારે. તેમનામાં ભણતરનું મહત્વ, બચત કરવાની કાળા અને તેમના કામને આગળ વધારવાની ધગશને સલામ. પંચાવન વર્ષની ઉંમરમાં પણ એમના જુસ્સાને અને તેમનામાં રહેલી પ્રમાણિકતાને બિરદાવવી પડે. તેઓ આમ જ નીતિથી આગળ વધે અને બીજા અન્ય લોકોને રોજી આપતા થાય તેવી શુભેચ્છા…

Rohitbhai Somkuwar playing his keyboard

“Because of the loan provided by the organization, now I can dream of having my own house. I have my own Keyboard and also I have paid the debt of Rs 1,00,000/-. All of this is possible because of the organization and Mittalben.”

“My name is Rohit Ashokbhai Somkuwar. I stay in Gomtipur area of Ahmedabad District. My father does paint work and my mother goes to work in a factory. We are three brothers my eldest brother is married and stays separate from us, my second brother has just completed his studies and has started his job.”
“When I was a kid I was fascinated by music and this from 10th I started to learn how to play keyboard. We all three brothers were small so my mother used to do sewing work at home. From childhood I saw mother and father working hard so decided to learn music soon and start earning. In 1 or 2 years I was able to play well and started to play at shows with my teacher. Slowly and I was able to earn my living.”
“I kept my studies on along with it I also practiced music. After my education was completed I only focused upon my music practice and started experimenting. I did not have enough money to buy my own keyboard and so I bought an old keyboard of my friend Rs. 15000/- Spending.  Slowly everyone came to know about my skills and I got contracts for Marriage and Navratri shows. I did not have a keyboard which I could take to shows and so whenever I had shows. I used to take a keyboard on rent. So every time, I had to pay Rs. 500/- to Rs. 1000/- as rent. And this used to increase when there is season and many a times it so happened that I was unable to do shows because I did not have the keyboard.”
“I used to know VSSM as they worked for Nomadic Tribes. The founder of the organization is Mittalben. I never thought that I will receive help from the organization in such a way. I don’t belong to nomadic community but when I explained my difficulty to mittalben and she gave me interest free loan of Rs. 50,000/- adding Rs 20,000/- to it, I bought a keyboard of Rs. 70,000/-. Now I can play in marriage function, hotel shows, making up of audio jingles, Ranotsav and also in Navratri. If I get work regularly than I can earn 20,000/- to 25,000/- every month but it sometimes also happens that I don’t get work. This time in navratri because of the rain my four shows got cancelled and I incurred a loss of Rs 12,000/- to 15,000/-,” says Rohit.
Rohit Continues, “The loan provided by the organization has helped a lot. At the time of marriage my brother’s we had a debt of Rs. 2,50,000/- with interest of 3%. When I got the loan from VSSM still we had left with Rs. 1,00,000/- to pay. Now that loan is repaid over and also the loan of organization is now also coming to end. When my grandfather divided his property we were only given a small room in which we built a wall and made the separate part as kitchen. My mother has spent many years in this small house, my mother and father are also working hard so that we can get a new house. I wish that my mother can as live in her own house as soon as possible.”
“Because of the loan provided by the organization I could fulfill my dream of a musician. Along with it we were also able to get out of the debt. Now, if I would buy a house from the savings this will also be possible only because of the organization. I am very thankful for the help provided by Mittalben and the organization.”

“સંસ્થામાંથી લોન મળી તો હું આજે પોતાના ઘરનું સપનું જોતો થઇ ગયો. મારું પોતાનું કી-બોર્ડ (મ્યુઝીક સીસ્ટમ) થઇ ગયું. એક લાખ રૂપિયાનું જે દેવું હતું એ પણ હવે ચૂકતે થઇ ગયું. આ બધું સંસ્થા અને મિત્તલબેનના કારણે શક્ય બન્યું.“
“મારું નામ રોહિત અશોકભાઈ સોમકુવર છે. હું અમદાવાદ જીલ્લાના ગોમતીપુર વિસ્તારમાં રહું છું. મારા પપ્પા હાલ કલરકામ અને મમ્મી ફેકટરીમાં કામ કરવા જાય છે. અમે ત્રણ ભાઈઓ છીએ. મારા મોટાભાઈના લગ્ન થઇ ગયા છે. જે હાલ જુદો રહે છે. મારો બીજો ભાઈ અભ્યાસ પૂર્ણ કરી હાલ જ નોકરી પર લાગ્યો છે. “
 “હું નાનો હતો ત્યારથી સંગીત પ્રત્યે ગજબની રૂચિ હતી. દસમાં ધોરણમાં આવ્યો ત્યારથી કી-બોર્ડ વગાડવાનું શીખવા લાગ્યો. અમે ત્રણે ભાઈ નાના હતા તેથી ત્યારે મમ્મી ઘરમાં સિલાઈકામ કરતા. નાનપણથી જોતો કે મમ્મી – પપ્પા ખૂબ મહેનત કરે છે.  એટલે એવું વિચાર્યું કે સંગીત શીખી જલ્દીથી કામની શરૂઆત કરી દઉં. એક– બે વરસમાં સારું એવું વગાડતા શીખી ગયો, તેથી નાના નાના શો કરવા હું મારા સર સાથે જવા લાગ્યો. ધીરે ધીરે હું એટલું તો કમાવા લાગ્યો કે મારો ખર્ચો કાઢી શકું. ”
“ભણતર ચાલુ રાખ્યું અને સાથે સાથે મ્યુઝીકના શો પણ કરતો ગયો. અભ્યાસ પૂર્ણ કરી એકચિત્તે હું સંગીતની પ્રેક્ટીસ અને તેમાં નવા પ્રયોગો કરવામાં લાગી ગયો. મારી પાસે એટલા પૈસા તો હતા નહિ કે હું પોતાનું કી-બોર્ડ લાવી શકું. તેથી મારા મિત્રનું જુનું કી-બોર્ડ રૂપિયા ૧૫,૦૦૦/-માં ખરીદી લીધું. જેના પૈસા થોડા થોડા કરીને ચૂકવી દીધા. ધીરે ધીરે ઓળખાણ વધી અને લગ્ન સમયે, હોટલમાં મ્યુઝીક માટેના શો તેમજ નવરાત્રીમાં પણ કામ મળવા લાગ્યુ. મારી પાસે એવું કી-બોર્ડ તો હતું નહીં કે હું એને શોમાં લઇ જઈ શકું. તેથી જયારે શો હોય ત્યારે હું ભાડેથી કી-બોર્ડ લાવતો. જેના ભાડાના રૂપિયા ૫૦૦ થી ૧૦૦૦ ચૂકવવા પડતા. સીઝન પ્રમાણે ભાડામાં પણ વધારો થઇ જતો. ઘણીયે વાર કી-બોર્ડના અભાવે હું શો કરી શકતો નહીં. “
“VSSM સંસ્થાને હું એ રીતે ઓળખતો કે આ સંસ્થા વિચરતી – વિમુક્ત જાતિ માટે કામ કરે છે. જેના સ્થાપક મિત્તલબેન પટેલ છે. મને આ રીતે સંસ્થાની મદદ મળી રહેશે જેની મેં કલ્પના પણ નહોતી કરી. હું વિચરતી – વિમુક્ત જાતિમાં આવતો નથી. તે છતાં જયારે મિત્તલબેનને મેં મારી મૂંઝવણ કહી તો તેમણે મને નવું કી-બોર્ડ લેવા માટે વગર વ્યાજની રૂપિયા ૫૦,૦૦૦/-ની લોન આપી. બીજા રૂપિયા ૨૦,૦૦૦/-ઉમેરી રૂપિયા ૭૦,૦૦૦/-માં નવું કી-બોર્ડ લઇ આવ્યો. હવે હું લગ્ન પ્રસંગે ગરબા, હોટલના શો, ઓડીયો જિંગલ બનાવવા, રણોત્સવમાં શો, તેમજ નવરાત્રી સમયે પણ આરામથી કામ કરી લઉં છું. આમ જો નિયમિત કામ મળી રહે તો મહિનામાં રૂપિયા ૨૦,૦૦૦/-થી ૨૫,૦૦૦/- મળી રહે. પરંતુ ઘણી વખત એવું પણ થાય છે કે મહિનામાં એક પણ શો ના થાય. આ વખતે નવરાત્રીમાં જ વરસાદને કારણે ચાર શો કેન્સલ થયા. જેથી ૧૨,૦૦૦/- થી ૧૫,૦૦૦/-નું નુકસાન થઇ ગયું. “
“સંસ્થાની આપેલી લોનથી આમ તો મને ઘણો ફાયદો થયો. મારા ભાઈના લગ્ન વખતે ૨,૫૦,૦૦૦/-નું દેવું થઇ ગયું હતું જેમાં ૩% લેખે વ્યાજ હતું. લોન લીધી ત્યારે ૧,૦૦,૦૦૦/- હજી ચૂકવવાના બાકી હતા. જે આજે ચૂકવાઈ ગયા. સંસ્થામાંથી લીધેલ લોન પણ હવે પૂર્ણ થવા આવી છે. મારા દાદાએ જયારે મકાનના ભાગલા કર્યા ત્યારે અમારા ભાગમાં એક ઓરડી આવી જેમાં અમે એક દીવાલ ઉભી કરી રસોડું કર્યું. મારી મમ્મીએ વર્ષો આ નાનકડા ઘરમાં કાઢી નાખ્યા. મારા મમ્મી – પપ્પા પણ ખૂબ મહેનત કરે છે. જેથી અમે ઘર લઇ શકીએ. હું ઈચ્છું છું કે બહુ જલ્દી મારી મમ્મી પોતાના ઘરમાં વસવાટ કરે. “
“સંસ્થાની મળેલી લોનથી હું મારા સંગીતના સપનાને સાકાર કરી રહ્યો છુ. સાથે સાથે દેવામાંથી છુટકારો મળ્યો. હવે બચત કરી ઘર લઈશ તો એ પણ સંસ્થાને કારણે જ શક્ય થશે. મિત્તલબેન અને સંસ્થા દ્વારા મળેલી મદદ માટે હું દિલથી આભાર વ્યક્ત કરું છું. “
 

Amitabhai Ranaji Gawatia lives in Malgadh village of Deesa taluka in Banaskantha district. Amitabhai was formerly employed at a cutlery shop and his wife was to sell cutlery goods at home.

Amitabhai says, “Ben, my salary was low while I was working was. I have young children. He enrolled in private school so that he could get a good education. Sometimes it happens that there is no money to pay the fees. My wife owned a cutlery business, so she was run house expense from cutlery income. One day my wife told me to start a cutlery business rather than a job. I did the same thing in the shop and made a profit to the shop owner so I quit my job. I had a bicycle so I started doing business. He was to bring and sell cutlery goods on a daily basis.”

About 5 km from Malgarh Deesa, Amitabhai takes bicycles daily and sells cutlery in the surrounding villages till noon. They would then stand in the DISA market till evening. Amitabhai’s uncle’s son Prakashbhai started a business by taking loans from the organisation. He knew Maheshbhai (VSSM worker). Prakashbhai met Amitbhai with Maheshbhai. Amitabhai was given a loan of Rs.20,000/- from the organization. On receiving the loan, they brought the cutlery goods by cash. In which he and his wife both went on to do business. Currently, they earn 300 to 400 rupees daily. During the festival, one earns Rs. 700 to 800 In addition to. His wife doing business in the village, he also goes for business of cutlery in the fair around the village. Amitabh Bike wants to bring a cutlery goods business. For which they also save.

Amitabhai says, Ben, I am very grateful to the organization. Because of them I can earn good today. My son got sick and I couldn’t pay regular installments. The organization is our only support for the poor man like us. Otherwise, who would give a loan to someone like us? Thank you so much to the organization and Mittalben … “

Amitabhai has realized the importance of savings. They are saving some of the revenue they earn from the cutlery goods business. Pray to the Lord as they progress …

અમિતભાઈ રાણાજી ગવાટીયા બનાસકાંઠા જિલ્લાના ડીસા તાલુકાનાં માલગઢ ગામમાં વસવાટ કરે છે. અમિતભાઈ પહેલા કટલરીની દુકાનમાં નોકરી કરતા અને તેમના પત્ની ઘરે કટલરીના સામાનનું વેચાણ કરતા.

અમિતભાઈ કહે, “ બેન, હું નોકરી કરતો જેમાં પગાર ઓછો પડતો. મારે નાના છોકરા છે. તેમને સારું ભણતર મળી રહે તે માટે પ્રાઇવેટ સ્કુલમાં નામ લખાવ્યા. અમુકવાર તો એવું પણ થાય કે ફી ભરવાના પણ પૈસા ના હોય. મારી પત્ની કટલરીનો ધંધો કરે તેથી ઘરનું જેમ તેમ પૂરું થઇ જાતું. એક દિવસ મારી પત્નીએ મને કહ્યું કે નોકરી કરવા કરતા કટલરીનો ધંધો શરું કરી નાંખો. હું દુકાનમાં એ જ કામ કરતો હતો અને નફો દુકાન માલિકને થતો તેથી નોકરી છોડી દીધી. મારી પાસે સાઈકલ હતી તેથી ધંધો કરવાનું શરું કર્યું. રોજ કટલરીનો સામાન લાવતો અને વેચાણ કરતો. “

માલગઢ ડીસાથી ૧૦ કિલોમીટર દૂર, અમિતભાઈ રોજ સાઈકલ લઈને આજુબાજુના ગામોમાં કટલરીનો સામાન બપોર સુધી વેચે. ત્યારબાદ તેઓ ડીસા બજારમાં સાંજ સુધી ઉભા રહે. અમિતભાઈના કાકાના દીકરા પ્રકાશભાઈએ સંસ્થામાંથી લોન લઇ ધંધો શરું કર્યો હતો. તેઓ મહેશભાઈ (VSSMના કાર્યકર)ને ઓળખતા હતા. પ્રકાશભાઈએ અમિતભાઈની મુલાકાત મહેશભાઈ સાથે કરાવી. સંસ્થામાંથી અમિતભાઈને રૂપિયા ૨૦,૦૦૦/-ની લોન આપવામાં આવી. લોન મળતા તેઓ કટલરીનો સામાન રોકડેથી લાવ્યા. જેમાં તે અને તેમના પત્ની બંને ધંધો કરવા લાગ્યા. હાલ તેઓ આરામથી રોજના ૩૦૦ થી ૪૦૦ રૂપિયા કમાઈ લે છે. તહેવાર દરમિયાન ૭૦૦ થી ૮૦૦ રૂપિયા કમાણી થાય છે. તેમના પત્ની ગામમાં તો ધંધો કરે છે તે સિવાય ગામની આજુબાજુ થતા મેળામાં પણ કટલરીના સામાનનો ધંધો કરવા જાય છે. અમિતભાઈ બાઈક લાવી તેમાં કટલરીના સામાનનો ધંધો કરવા માંગે છે. જેના માટે તેઓ બચત પણ કરે છે. 

અમિતભાઈ કહે, બેન, હું સંસ્થાનો ખૂબ આભારી છું. તેમના કારણે હું આજે સારું કમાઈ શકું છુ. મારો દીકરો બીમાર પડ્યો જેના કારણે હું નિયમિત હપ્તા ભરી ના શક્યો. અમારા જેવા ગરીબ માણસ માટે સંસ્થા જ અમારો સહારો છે. નહિ તો અમારા જેવાને કોણ લોન આપે. સંસ્થાનો અને મિત્તલબેનનો ખૂબ ખૂબ આભાર…”

અમિતભાઈ બચતનું મહત્વ સમજ્યા છે. તેઓ કટલરીના ધંધામાં જે આવક થાય તેમાંથી થોડી ઘણી બચત કરી રહ્યા છે. તેઓ પ્રગતિ કરે તેવી પ્રભુને પ્રાર્થના…