Category: Human Rights

Mittal Patel meets nomadic families of Viramgaam

“It is believed the cat moves her kittens to 7 different homes, but our fate is worse than a kitten’s! We don’t even remember how often we have been compelled to move our house with bags and baggage. Life has been a constant struggle.”

Four years ago, the Bajaniya families living near Viramgam’s  Hansalpur crossroads had shared while narrating their apathy. Subsequently, we helped these families acquire their identity documents and made appeals from the collector’s office to that of the Chief Minister seeking a permanent resolution to issues relating to housing.

After a long wait and numerous rounds to the concerned offices, residential plots for the Bajaniya, Nat, Dafer, Saraniya, Vanzara families have been earmarked. The allotment of plots will also happen shortly.

Many families feared going to the allotted plots; hence, a meeting was arranged to inform and educate them about the developments. Finally, they did understand and agreed to move to the to-be-allotted plots. Amongst them, I liked Shakriba the most. At 65, she possessed an excellent spirit “I am ready to move to any place I am allotted land. Unfortunately, 4 of my peers passed away while waiting for their own houses; I wonder if they have been able to rest in peace! I do not want to suffer a similar fate.”

The Nat also feel whatever government allots is gold; in fact, after clearing their apprehensions, everyone believed the land they receive was worth gold. So I hope it helps everyone settle down nicely.

If they move to their own land, they will not have to fear encroachment drives; their children will be able to receive continuous education and much more.

We are grateful to the government and administration for allotting plots to these homeless families. And a special mention to the hard work and efforts of our team members  Madhubahen and Hiren for their constant follow-ups; it was their efforts of collecting the documents to filing applications that made the acquiring of plots possible. It is an honor to have such hardworking team members.

 “કહે છે કે બિલાડી બચ્ચાને જન્મ આપ્યા પછી સાત ઘરે ફરે…  પણ અમે તો જનમ્યા પછી કોણ જાણે કેટલી જગ્યા બદલીએ. આજે અહીંયા તો કાલે ક્યાંક બીજે.. કેટલીવાર છાપરાં પણ તુટે.. બહુ મુશ્કેલ જીંદગી..”

વિરમગામ હાંસલપુર ચોકડી પાસે રહેતા બજાણિયા પરિવારોએ ચાર વર્ષ પહેલાં આ કહેલું. એ પછી આ પરિવારોના ઓળખના આધારો અમે કઢાવ્યા ને કાયમી ધોરણે રહેવાની મુશ્કેલીનું નિવારણ આવે તે માટે મુખ્યમંત્રી શ્રીથી લઈને કલેક્ટર શ્રીને લખ્યું.

ઘણી લાંબી માથા કૂટો, ધક્કા પછી છેક હમણાં વિરમગામના બજાણિયા ઉપરાંત, નટ, ડફેર, સરાણિયા, વણઝારા વગેરે પરિવારોના પ્લોટની જગ્યા નીમ કરવામાં આવી. બસ ટૂંક સમયમાં આ પરિવારોને પ્લોટ પણ ફળવાશે. કેટલાક પરિવારો જ્યાં જગ્યા મળી ત્યાં જવામાં ગભરાતા હતા આથી આ બધા સાથે ક્રમશઃ બેઠક કરી એમને સમજાવ્યા. 

આખરે બધા જ સહમત થયા. મને આ બધામાં એક શકરીબા બહુ ગમ્યા. એમણે કહ્યું, ‘મને તો ક્યાંય પણ જગ્યા આપે લેવામાં કશો વાંધો નથી. મારી સાથેના ચાર જણા પોતાની જગ્યા, પોતાનું ઘરનું રટણ કરતા કરતા ગયા. જીવ અધૂરો રહ્યો હશે એમનો. પણ મારુ તો જીવતે જીવત થઈ જશે.’

 શકરીબા 65 થી વધુના પણ જુસ્સો જબરો..નટ સમાજને પણ સરકાર જે આપે તે સોનાનું એમ લાગે… જો કે હવે બધા સોનાનું માને. મૂળ જે બાબતને લઈને ભય હતો એ દૂર થયો માટે. 

બસ સૌ ઠરી ઠામ થાય. 

પોતાની જગ્યા મળે તો કોઈ કાઢી મુકશેનો ભય નહીં રહે. બાળકો ભણશે ને બીજુય ઘણું થશે… આ ઘરવિહોણા પરિવારોને પ્લોટ આપવાનું કરનાર સરકાર, કલેક્ટર શ્રી તેમજ વહીવટીતંત્રના અમે આભારી છીએ.અમારા કાર્યકર મધુબહેન અને હીરેન આમાં સખત દોડે.. બેઉની મહેનતથી આ પરિવારોના ડોક્યુમેન્ટ ભેગા કરી દરખાસ્ત પૂર્ણ કરી શક્યા. આવા સંનિષ્ઠ કાર્યકરો સાથે હોવાનું ગૌરવ…

#MittalPatel #vssm #comunity #nomadic #nomadicstateofmind #nomadicfamily #nomadiclife

Mittal Patel and our VSSM Co-ordinator Madhuben who  works for these families

Mittal Patel conducted meeting to inform and educate them about the developments.

Mittal Patel meets nomadic families

Residential plots for the Bajaniya, Nat, Dafer, Saraniya, Vanzara families have been earmarked

The current living condition of nomadic families

Mittal Patel with Shakriba

Mittal Patel meets raval families mitha dharva village

 “No one was willing to marry their daughters with our sons!”

“Why?” I had wondered as you would after hearing this statement.

“We  lacked  pucca houses to stay in; who wants to send daughters to impoverished mud houses with tethered roofs?”

The Raval families of Patan’s Mitha Dharva village have been staying here on government wasteland in houses built of mud and straw. The families lack funds to buy land they could own. VSSM’s Mohanbhai was in contact with these families and understood their apathy. He helped them file applications for allotment of residential plots. The district Collector of Patan, Shri Anand Patel, is very compassionate human being; he immediately sanctioned plots for these families.

“We have been requesting for years, have rubbed off numerous  soles of our footwear, but the plots remained elusive.” Harjibhai shared.

It took constant follow-ups on the part of VSSM’s Mohanbhai, who would visit the collector’s office regularly. The administration was also sensitive toward these families, and the Sarpanch remained proactive. However, it took all these collective efforts for the Raval families to receive plots and aid to build houses over the plots.

As we always convey, the Rs. 1.20 lacs the government sanctions for the construction of a house is insufficient to support the construction cost of a decent home.

“Building a house happens once in a lifetime; hence we want to build a good one!” Harjibhai and others from the settlement opined. So the families began building their homes by drawing money from their savings or borrowing when they did not have enough. There would also be a time when the construction would pause because their reserves ran dry. But they managed to finish the construction and build houses big enough to meet the needs of growing families. It felt good to see the constructed, thoughtfully finished homes.

We will continue to persevere to get such homeless families their safe places. A home is a cocoon that one needs to rest a tired soul and rejuvenate to keep going.

We are grateful for our team, which does terrific work in their respective regions. For example, in Patan, Mohanbhai works hard to find needy families and link them with government welfare schemes.

I am grateful to Shri Pratulbhai Shroff for his generous support in keeping our team running; it wouldn’t have been possible any other way.

‘અમારા છોકરાંઓને છોકરીઓ આપવા કોઈ રાજી નહોતું..’આ વાક્ય સાંભળીને આવું કેમ એ પ્રશ્ન સૌ કોઈને થાય.. મનેય થયો.. જેની ચોખવટ કરતા હરજીભાઈએ કહ્યું;  ‘રહેવા પાક્કુ ઘર નહીં, છાપરાંમાં કે માટીના કાચા બનાવેલા ઘરમાં રહીએ એમાં છોકરી દેવાનું કોણ કરે?’

વાત છે પાટણના મીઠા ધરવા ગામની. વર્ષોથી રાવળ પરિવારોગામની સરકારી જમીન પર રહે. પોતાની માલીકીની જમીન ખરીદવા તેમની પાસે પૈસા નહીં. 

અમારા કાર્યકર મોહનભાઈ આ પરિવારોના સંપર્કમાં. એમણે આ પરિવારોની ઘર નહોવાની દુવિધા સમજી અને રહેણાંક અર્થે પ્લોટ ફળવાય તે માટે કલેક્ટર શ્રી આનંદ પટેલને અરજી કરી.

આનંદભાઈ એકદમ સંવેદનશીલ એમણે તુરત ….. પરિવારોને પ્લોટ ફળવાયા. 

હરજીભાઈ કહે, ‘આ ઈતિહાસ હતો બેન. અમે વર્ષોથી પ્લોટ મળે તે માટે રજૂઆત કરતા પણ અમારા ચંપલ ઘસાઈ ગયા.’

VSSMના કાર્યકર મોહનભાઈનુ કલેક્ટર કચેરીમાં સતત ફોલોઅપ ને અધિકારીઓની પણ લાગણી, માટે આ પ્લોટ મંજૂર થયા. ને મકાન બાંધવા સહાય પણ મળી. ગામના સરપંચે પણ આમાં ઘણી મદદ કરી. 

મકાન સહાય તો 1.20 લાખ મળે આમાં સરખુ ઘર કેવી રીતે બંધા?. હરજીભાઈ ને વસાહતના અન્ય કહે, ઘર એક વખત જ બાંધવાનું. આમ પોતાની બચત ક્યાંક ઉછીના પાછીના ક્યાંક થોડા પૈસા ભેગા થાય ને થોડુ ઘર બાંધે પૈસા ખુટે એટલે વિરામ લે અને વળી પાછા પૈસા ભેગા થાય એટલે પાછુ શરૃ કરે. આમ ધીમે ધીમે આ પરિવારોએ ઘર બાંધવાના શરૃ કર્યા. 

પણ એમણે બાંધેલા ઘર જોઈને રાજી થવાય. લાંબુ વિચારીને એમણે ભવિષ્યમાં દિકરા વહુ આવે તો એમના માટે અલગ આયોજન થઈ શકે એ રીતે બાંધ્યા. હમણાં મીઠા ધરવા જવાનું થયું. બંધાઈ રહેલા અને ક્યાંક બંધાતા ઘરો જોઈને રાજી થવાયું. ઘર એ પગને વિશ્રામ આપે. આગળ વધવાની ધગશ પણ એનાથી થાય. બસ આવા ઘરવિહોણા મહત્તમ લોકોને ઘર મળે તે માટે આગળ પણ મથ્યા કરીશું. અમારા કાર્યકર મોહનભાઈનો આભાર. આવા જરૃરિયાતવાળા માણસોને શોધી તેમને સરકારીની યોજનાઓ સુધી પહોંચાડવાનું કરવું પણ બહુ અગત્યનું.આવા કાર્યો કરી શકીએ તે માટે મદદ કરનાર આદરણીય પ્રતુલભાઈ શ્રોફની આભારી છું. તેઓ અમારી ટીમની દોડતી રાખવામાં મદદ કરે..

#MittalPatel #vssm #housing #wellset #ownahome #happy

Mitha Dharva Raval Settlement

Mittal Patel visits Mitha Dharva Raval Settlement

Harijbhai Sharing his feelings with Mittal Patel

Mittal Patel with her two books

 My second book, “… pun sukh nathi aavtu”

Navjivan published my first book, ‘Sarnama Vina na Manviyo’; I was insistent it publishes my next book too. So I am grateful that Shri Vivekbhai Desai agreed to do so!

I had the opportunity to talk about the book at Navjivan yesterday. Numerous well-wishers and friends graced the occasion.

Ram Mori conducted the entire talk. It is always a joy to meet Ram and a delight to listen to him talk. 

Respected Pareshbhai Nayak, Kishor Gaud (Bapu), Bharatbhai Patel, Kashmirabahen Patel, Kantibhai Patel,  Imran Ibrahim, and many other close friends attended the event. The invite shared on our Facebook and Instagram feeds also led many friends to this book event. I am sorry for not being able to spell out every name; I am honored to receive such warmth and love. I am fortunate for the same.

Thank you, Shipaben  Desai, for beautifully capturing the entire talk. 

1500 copies of Pun Sukh Nathi Aavvtu are nearly sold off. The book is scheduled to go for reprint soon. I consider this a huge achievement. Although I am not a writer, I choose to share all I have experienced and witnessed, human stories that have touched my heart. It is the warmth and love of the readers that both my books have been widely accepted.

Once again, my heartfelt gratitude to Navjivan for publishing my book. I am also thankful to everyone who ensured this book came to life.

To purchase the book, call on 90999-36013  between 10 to 6 or visit Navjivan Press at Ashram Road, Ahmedabad.

“…પણ સુખ નથી આવતું”

મારુ બીજુ પુસ્તક. #નવજીવન આ પુસ્તક પ્રકાશીત કરે તેવો મારો આગ્રહ. પ્રિય વિવેકભાઈ દેસાઈએ એ આગ્રહને સ્વીકાર્યો ને સરનામાં વિનાના માનવીઓ પછી આ બીજુ પુસ્તક પણ નવજીવનમાં છપાયું.

પુસ્તક વિષે વિગતે વાત કરવાનો અવસર ગઈ કાલે નવજીવનમાં મળ્યો. ખુબ બધા સ્વજનો કાર્યક્રમમાં ઉપસ્થિત રહ્યા. 

વહાલા રામે (રામ મોરી) કાર્યક્રમનું સંચાલન કર્યું. રામને જોઈને જ એક અલગ ઉમળકો આવે, એના પર વહાલ આવે એમ એની ભાષા પણ મીઠી લાગે..

આદરણીય પરેશભાઈ નાયક, કિશોર ગૌડ (બાપુ), ભરતભાઈ પટેલ, કાશ્મીરાબહેન પટેલ, કાન્તીભાઈ પટેલ, ઈમરાન ઈબ્રાહીમ વગેરે પ્રિયજનો પણ ખાસ ઉપસ્થિત રહ્યા. કેટલા બધા સ્વજનો ફેસબુક અને ઈન્ટાગ્રામ પર મુકેલા આમ્ંત્રણને જોઈને આવ્યા. તમારા સૌના નામ નથી લખી શકી એ માટે માફી. પણ તમારા સૌનો પ્રેમ મે માથે ચડાવ્યો. આવા વહાલ માટે મારી જાતને સદભાગી માનુ છું.

શિલ્પા દેસાઈએ વાર્તાલાપની પ્રત્યક્ષ ક્ષણને કેમેરામાં કંડારી. આપ સૌની આ લાગણી માટે આભારી છું.

… પણ સુખ નથી આવતુ પુસ્તકની 1500 નકલ પૂરી થવામાં છે. પુસ્તક ઝડપથી રીપ્રીન્ટ થશે. 

મારે મન આ મોટી ઉપલબ્ધી.. હું કાંઈ લેખક નથી પણ જે જોયુ અનુભવ્યું એ લખ્યું. પણ વાચકોના પ્રેમના લીધે આ પુસ્તક ને સરનામાં વિનાના માનવીઓ આટલું વંચાયું.. 

ફરી નવજીવનનો ઘણો આભાર ને આ પુસ્તક થાય એ માટે મદદ કરનાર સૌની હુ ઋણી….

પુસ્તક મેળવવા 90999-36013 પર 10 થી 6માં સંપર્ક કરી શકાય. અથવા નવજીવન પ્રેસ, આશ્રમરોડ, અમદાવાદનો પણ સંપર્ક કરી શકાય. 

#MittalPatel #VSSM #પણ_અહીંયા_સુખ_નથી_આવતુ #સરનામાં_વિનાનાં_માનવીઓ

Mittal Patel had an opportunity to talk about her book at Navjivan

Numerous well-wishers and friends graced the occasion.

Mittal Patel with Ram Mori

Mittal Patel meets her well-wisher after the event

Mittal Patel with Imran Ibrahim

Numerous well-wishers and friends graced the occasion.

Mittal Patel meets her well-wishers after the event

To purchase the book, call on 90999-36013  between 10 to 6 or visit Navjivan Press at Ashram Road, Ahmedabad.

Mittal Patel at Navjivan Trust

Mittal Patel talks about her book

Mittal Patel talks about her book

Numerous well-wishers and friends graced the occasion.

Numerous well-wishers and friends graced the occasion.

Mittal Patel with Ram Mori

Mittal Patel visits Sanjeev Upvan at Achvadiya crematorium

It is believed crematoriums are home to ghosts and evil spirits and hence should never be entered,  but now people come for picnics at the crematorium of our village!

The crematorium of Achvadiya village of Banaskantha’s Diyodar block was heavily infested with gaando baval trees. The village community decides to remove those, plant valuable trees, and turn the crematorium into a green oasis. They came together and incurred the cost of cleaning and fencing the site with barbed wire and boundary wall.

The barbed wire fencing was costing a little more than the community could mobilize, hence we contributed a part of it along with procuring and planting trees, setting up the drip irrigation system, and appointing a vriksh mitra, a person to care for and nurture the trees. The result of these combined efforts of the villagers and support from our respected Shri Krishnakant Mehta and Indira Mehta has been the creation of Sanjeev Upvan with the plantation of 7500 trees at Achvadiya crematorium.

“Ben, the crematorium comes alive with bird songs by numerous bird species living on and around the trees at the crematorium. Apart from the birds, snakes, mongoose, and hare have also made this woodland their home,” families living around Achvadiya shared.

The villagers of Achvadiya have not just made their life better but also brought well-being to the lives of numerous other beings. We are sure mother Earth and Almighty will be showering their blessings for this act of kindness.

If each village chooses to do its bit towards giving back to nature and raise 15000 to 20000 trees around their town, it would sure change the natural landscape for good.

Let us create an understanding, share a bit of our income, contribute to nature’s favourite jobs, and provide our Earth with a greener future.

‘સ્મશાનમાં ભૂત પલીત વસે એવું સૌ માને એટલે કારણ વગર સ્મશાનમાં કોઈ પગ ન મુકે.. પણ હવે અમારા સ્મશાનમાં લોકો પીકનીક કરવા આવે છે’

વાત છે બનાસકાંઠાના દિયોદરના અછવાડિયાની. ગામનું સ્મશાન ગાંડાબાવળથી ભરેલું. ગામના લોકોએ ભેગા મળીને સ્મશાનને અન્ય વૃક્ષોથી હરિયાળુ કરવાનું નક્કી કર્યું ને એ માટે સફાઈ, તારની વાડ, દિવાલ વગેરે માટે ગામે સારો એવો ખર્ચ કર્યો.

તારની વાડમાં થોડો ખર્ચ કરવો પડે એમ હતો એમાં અમે મદદ કરી,સાથે વૃક્ષો લાવી ખાડા કરી વાવવાનું, ડ્રીપથી પાણી આપવાનું ને વૃક્ષોને સાચવવા વૃક્ષમિત્રોને પગાર આપવાનું અમે કર્યું.  જેના લીધે સ્મશાનમાં 7500 થી વધુ વૃક્ષો અમે અમારા પ્રિય આદરણીય ક્રિષ્ણકાંત મહેતા અને ઈન્દિરા મહેતા તેમજ ગ્રામજનોની મદદથી વાવ્યા. 

આમ સહિયારા પ્રયાસથી સંજીવ ગ્રામવન(ઉપવન) ત્યાં ઊભુ થયું. 

અછવાડિયા આસપાસના ગામના લોકો કહે, ‘બેન સાંજના અછવાડિયાના સ્મશાનમાં જઈએ તો પક્ષીઓનો કિલ્લોલ સંભળાય. હજારો જીવો ત્યાં રહેતા થઈ ગયા. સસલા, સાપ, નોળિયા, મોરના ઘણા પરિવારો ત્યાં વસવા માંડ્યા.’

ટૂંકમાં અછવાડિયાના લોકોએ પોતાની સાથે અન્ય કેટલાય જીવોને આશરો આપ્યો. તેમના આ માનવતાભર્યા કાર્યને જોઈને મા ધરતી અને ઈશ્વર બેઉ રાજી થતા હશે..

દરેક ગામ આવું સમજણું થઈ જાય ને પોતાના ગામમાં ઓછામાં ઓછા 15000 થી  20,000 વૃક્ષો ઉછેરે તો ગામનું વાતાવરણ બદલાઈ જાય..

બસ સૌ સમજણ કેળવીએ ને ધરતીને હરિયાળી કરવા કુદરતના ગમતા આ કાર્ય માટે આપણી કમાણીમાંથી થોડું બાજુએ કાઢીએ… 

#MittalPatel #VSSM #TreePlantationDrive

Mittal Patel discusses tree plantation with the villagers

Sanjeev Upvan with the plantation of 7500 trees

Achavdiya tree plantation site

Achavdiya tree plantation site

Mittal Patel meets Ramila Ba during her visit to Kheda

The joy of bringing a smile to someone’s face will always remain one of that matchless moments.

Ramila Ba lives in  Kheda’s Bamroli village in a small hut she calls home. Ramila Ba suffers from leprosy, so finding work is a challenge; her son is mentally unstable, so the responsibility of Ramila Ba still needs to worry about bringing food to the plate.

It has been many years since Ramila Ba’s husband passed away, yet she hasn’t received any benefit under the government’s widow pension scheme. Moreover, Ramila Ma has lost her fingers to leprosy, so getting the fingerprints scanned for biometric verification is impossible. As a result, her ration card has also fallen silent.

The pain and anguish individuals like Ramila Ma tackle on a daily basis can be comprehended only by meeting them, yet they have no complaints in life. So VSSM’s Rajnnibhai recommended Ramila Ma for a monthly ration kit so that she doesn’t have to live at the mercy of others.  

The Maavjat initiative has continued to receive your encouragement since its beginning. And the growing support helps us reach individuals like Ramila Ma. Along with the assurance of a meal, the ration kit has brought much-needed cheer into Ramila Ma’s life.

Ramila Ma came to meet me and express her gratitude when I was in Kheda recently. It gets me thinking if it is me they should be thanking!

The wise old Devu Ma once mentioned that the almighty sends the right person to the place they need at the right time. And I believe in her wise words.

VSSM will take the matter of activating the ration card and linking her to a widow pension with the respective authorities. The district collector of Kheda Shir Bachani saheb is compassionate towards the needs of these low-income families.

But for now, the ration kit has brought well-being to Ramila Ma; her toothless grin reveals the joy.

Our gratitude to all of you for the support you provide; it helps us bring food and care to more than 370 needy elderly.

કોઈના મોંઢા પર સ્મીત લાવવામાં નિમિત્ત બનવું એનું સુખ કેટલું મોટુ?આ ફોટોમાં દેખાય એ રમીલાબા. ખેડાના વસૌના બામરોલીમાં કોઈની જગ્યામાં છાપરુ કરીને રહે. 

એમને રક્તપીતની બિમારી. એટલે ખાસ કોઈ કામે ન બોલાવે. દિકરો છે પણ એ માનસીક વિકલાંગ. આવામાં રમીલાબા હખેડખે પોતાનું ગાડુ ગબડાવે. 

એમના પતિ ગુજરે ગયે ઘણો સમય થયો પણ તેમને વિધવા સહાય મળતી નથી. મૂળ તેમનું આધારકાર્ડ નથી નીકળતું અમે એ નીકળે એ માટે કોશીશ કરીએ છીએ પણ તેમના આંગળા રક્તપીતની તકલીફના કારણે ખવાઈ ગયા છે. રાશનકાર્ડ અંગૂઠાની છાપ ન આવવાના કારણે સાયલન્ટ થઈ ગયું છે. સાયલન્ટ કેવો શબ્દ છે નહીં?

કેવી તકલીફમાં લોકો જીવે છે એ જ્યારે આવા સ્નેહીજનોને મળીએ ત્યારે સમજાય છતાંય તેમને ફરિયાદ નથી.. રમીલાબાની સ્થિતિ જોઈને અમારા કાર્યકર રજનીભાઈએ તેમને દર મહિને રાશનકીટ આપવા કહ્યું જેથી તેમને કોઈની ઓશિયાળી ન રહે. 

તમે સૌ આ કાર્યમાં મદદ કરો તે રમીલાબાને રાશન આપવાનું તો કરવું જ પડે ને? એ કર્યું પણ ખરુ… રમીલાબા આ વાતથીયે ઘણા રાજી.ખેડા ગઈ ત્યારે એ ખાસ મળવા આવ્યા. આભાર વ્યક્ત કર્યો. ક્યારેક થાય ખરેખર આ આભારની હું હકદાર ખરી? 

અમારા દેવુ માએ કહેલું એમ, જ્યારે જેની જરૃર પડે ત્યારે કુદરત એને એ જગ્યા પર મોકલી દે. બસ આ વાત મારા ખ્યાલથી સાચી..

રમીલાબાને ઝડપથી વિધવા સહાય ને એમનું રેશનકાર્ડ બોલતું એટલે કે અનાજ આપતુ થઈ જાય એવું એ માટે કલેક્ટર શ્રીને રજૂઆત કરીશું. કલેક્ટર શ્રી બાચાણી સાહેબ ખૂબ ભલા એ કાર્ય પાર પાડશે તેવી આશા છે. 

પણ રમીલાબાને આપણી રાશનકીટથીયે સાતા છે.. તેમના બોખલા મોંઢાનું સ્મીત એ દર્શાવે છે.  

આપ સૌનો આભાર તમે સૌ સાથે છો એટલે આવા 370 થી વધુ માવતરોને દર મહિને રાશન પહોંચાડી શકીયે છીએ એ માટે આપ સૌ પ્રત્યે કૃતજ્ઞતા…

#MittalPatel #vssm #માવજત

Durgadevi and Galbaram meets Mittal Patel at VSSM’s office

Durgadevi is just 26  years old, and at such a young age, she navigates through a deluge of issues.

Durgadevi’s battle with cervical cancer has left her mentally and physically tired. While her husband Galbaram works as an electrician, she takes up tailoring and taking care of their 5-year-old son. The couple hails from the same village in Rajasthan. Soon after Durgadevi was diagnosed with cancer, her treatment began at a private hospital. But treating cancer in a private hospital is an expensive affair. The couple was drained of their savings within a few months of treatment. Finally, they had no choice but to move to Civil Hospital. However, to benefit from free treatment in Civil, one needs to be a resident of Gujarat, which this family was not. Hence, they continued to spend money on the treatment, and the debt kept mounting.

VSSM, with the support from respected Krishnakant Mehta and Dr. Indira Mehta, provides financial and logistics support under the Sanjivani Arogya Setu initiative to impoverished families tackling medical emergencies. Our dynamic Kiran manages the program and met Durgadevi and  Galbaram at the Civil hospital premises. After listening to their woes, he brought the couple to our office.

“Won’t your family help you under such circumstances?” I very naturally asked during the conversation. Over the years, we have learned that if the family members understand enough, they do help; otherwise, most look the other way during such difficult times.

Tears rolled out of Durgadevi’s eyes on listening to my question.

“I have no one except him!” she said softly, looking at Galbaram.

“Parents?”

“They have ended their relationship  with me!”

The couple married out of love, against the will of their families. Living in the same village was a little awkward. Hence they arrived in Gandhinagar and began their life afresh. They were building their life together and had a son soon, but the ties with the family continued to remain strained, and their world shattered after Durgadevi was diagnosed with cancer. She is constantly worried about her son’s future if anything were to happen to her. The cancer treatment has financially ruined the family,  Galbaram has incurred debt to meet the medical expenses.

We provided them with some financial support and a prayer to the almighty to bring peace and well-being to this family.

દુર્ગાદેવી છવ્વીસ જ વર્ષના. આટલી નાની ઉંમરે તેમના માથે આભ ફાટ્યું. 

સર્વાઈલ કેન્સરથી એ પીડાય. માનસીક અને શારીરિક રીતે એ થાકી ગયેલા. પતિ ગલબારામ ઈલેકટ્રીશય તરીકે કામ કરે. જ્યારે પોતે પોતાના પાંચ વર્ષના દીકરાને સંભાળતા સંભાળતા સિલાઈ કામ કરે. બેઉ વતની રાજસ્થાનના ને વળી પાછા એક ગામના. દુર્ગાદેવીની બિમારીની ખબર પડી એટલે ખાનગી દવાખાનામાં સારવાર શરૃ થઈ. પણ આ બિમારી તો ભંડાર ખાલી કરી નાખે એવી. આખરે બેઉ થાક્યા ને સિવીલમાં આવ્યા. સિવીલમાં સારવાર ફ્રીમાં થાય પણ આ પરિવારો પાસે ગુજરાતના પુરાવા નહીં ને રાજસ્થાનના દર્દીની સારવાર વિનામુલ્યે થાય નહીં.આમ પૈસાની પણ સતત ખેંચ રહે જેના લીધે માથે દેવું થઈ ગયું.

સંજીવની આરોગ્ય સેતુ અને સહાય કાર્યક્રમ અંતર્ગત અમે ગંભીર બિમારથી પીડાતા વ્યક્તિઓને મદદ કરીએ. આદરણીય ક્રિષ્ણકાંત મહેતા તેમજ ઈન્દિરા મહેતા આ કાર્યમાં આર્થિક મદદ કરે. આ કાર્યક્રમ અમારો કિરણ સંભાળે. તે એક દિવસ સિવીલ હોસ્પીટલમાં કિરણને આ બઉ મળી ગયા અને તકલીફોની વાત કરી. 

કિરણ જ્યારે આ બેઉને ઓફીસ લઈ આવ્યો ત્યારે પ્રથમ સવાલ તમારા પરિવારજનો મદદ કરે કે નહીં તે અનાયાસે પુછાઈ ગયો. આમ પણ આવા કિસ્સામાં પરિવારજનો જો સારા હોય તો મદદ કરે બાકી આ ટાણે જ પારકા પોતાનાનો વધારે ખ્યાલ આવે. પણ મારા આ સવાલ સામે દુર્ગાદેવીની આંખોમાં પાણી આવી ગયા. પછી ધીમા અવાજે ગલબારામ સામે જોઈને કહ્યું, ‘આ દુનિયામાં આમના સિવાય મારુ કોઈ નહીં.”મા-બાપ નથી?’

‘છે પણ એમણે સંબંધ કાપી નાખ્યો.’દર્ગાદેવીએ પ્રેમલગ્ન કર્યા એ પણ પરિવારની વિરુદ્ધ જઈને બસ એ પરિવારજનોને ન ગમ્યું. એક જ ગામમાં પિયરીયા સામે હોય ને જીવવું મુશ્કેલ બની જાય એટલે બેઉ પિયર છોડી ગાંધીનગર આવી ગયા. ત્યાં ભાડાના ઘરમાં રહીને બેઉ કામ કરવા લાગ્યા. સંસાર સુખેથી ચાલતો. હા વસવસો પિયરીયાનો સાથ નથીનો હતો પણ એ બધુ દીકરો આવે પણ ઠીક ન થયું.

દુર્ગાદેવી સર્વાઈકલ કેન્સરથી પીડાય એમને પોતાને કશું થઈ જશે તો પોતાના પાંચ વર્ષના દિકરાનું શું એ ચિંતા કોરી ખાય છે. જ્યારે આર્થિક રીતે પરિવાર સાવ ખલાસ થઈ ગયો છે. ગલબારામે દુર્ગાદેવીની સારવાર માટે દેવું કર્યું છે. અમે નાનકડો ટેકો આ બેઉને કર્યો. સાથે દુર્ગાદેવીને ઠીક કરવા તેમજ તેમના પીયરિયા તેમને માફ કરીને અપનાવી લે તે માટે કુદરતને પ્રાર્થના.. #mittlpatel #vssm

Mittal Patel with the nomadic families of Ahmedabad

Ration-cards

In my second book, “Ahiya Sukh Nathi Aavtu” I have written at length about the issues of ration cards and the importance of this document in the lives of the marginalized.

There was a time, not long ago, when obtaining a ration card took months. I remember in 2007, even after a recommendation letter from Shri Narendrabhai, Additional Director _____  it took more than a year to obtain ration cards for 35 nomadic families living in Narol. Later, we got a special resolution issued to ease the process of obtaining a ration card for the nomadic and de-notified families we worked with. More than anything else, it has facilitated access to food for the poorest of the poor families.

Recently,  we launched the process for obtaining ration cards for some families living in Ahmedabad who still did not have any ration cards.

Shri Jaswant Jegoda and the entire District Civil Supplies Department team have always been very supportive and sensitive towards our cause, and as a result, the families received cards within no time. For the families who lacked supporting documents, the officials visited their residences to gather the proofs and expedite the process.

Shri Mohammad Shahid, Secretary for Food and Civil Supplies Department, taking cue from our suggestions has always made special orders to ease the issuance of ration cards whenever we bring such families to his notice. 

We have always been vocal and lobbied for some relaxation in rules when the applicant family is living in poverty and finds it difficult to earn even a single meal but does not have supporting documents to get a ration card. Also, we have never seen such flexibility being a threat to an official’s job.

The families who received the cards are happy; at least the PDS ration will ease their daily quest for food.

A ration card is just a document for most of us, but the authority to issue it as _______ lies in the hands of the issuing officer. I hope the nitty-gritty of obtaining one of the most essential documents is eased, and no one finds a reason to write an entire chapter on the complexities of it.

Our pranam to the entire team of Civil Supplies Department team of Ahmedabad. As a result of their support, we could obtain ration cards that entitle grains to these low-income families. We are also grateful to Shri Pratulbhai Shroff for his continued support to help us sustain our Human Rights endeavours.

રેશનકાર્ડ…

મારુ બીજુ પુસ્તક … ‘પણ અહીંયા સુખ નથી આવતું’ એમાં આ કાર્ડની રામાયણની વાત મે પ-રેશાનકાર્ડના નામે લખી છે. તકવંચિત જેના ઘરમાં સતત અભાવ છે તેમના માટે આ કાર્ડ ખુબ અગત્યનું. 

એક વખત હતો જ્યારે આ કાર્ડ કઢાવવા દિવસો, મહિનાઓ વીતી જતા. 2007માં તો નારોલમા રહેતા કેટલાક પરિવારોના કાર્ડ કઢાવવા માટે નાયબ નિયામક વિ.જા. શ્રી નરેન્દ્રભાઈ જાતિનો ભલામણ પત્ર મારે લાવવો પડેલો અને ત્યારે જતા એક વરસે 35 પરિવારોના કાર્ડ નીકળેલા. ખેર એ પછી તો વિચરતી વિમુક્ત જાતિઓને સરળતાથી કાર્ડ મળે તે માટે અલાયદો ઠરાવ થયો અને એના લીધે રેશનકાર્ડ એ પણ અનાજ મળે તેવા મળવાનું સહેલુ થયું. 

હમણાં અમદાવાદમાં રહેતા કેટલાક રેશનકાર્ડ વિહોણા પરિવારો અમારા ધ્યાને આવ્યા. અમે એમને કાર્ડ મળે તે માટે પ્રક્રિયા હાથ ધરી. 

જિલ્લા પૂરવઠા અધિકારી શ્રી જસવંત જેગોડા અને તેમની આખી ટીમ બહુ મજાની અને એકદમ લાગણીશીલ એટલે તુરત બધાના કાર્ડ બન્યા. અધિકારીની ટીમે જેમની પાસે પૂરતા પુરાવા નહોતા તેમની પાસે જઈને જાત તપાસ કરીને કાર્ડની પ્રક્રિયા હાથ ધરી.

મારા ખ્યાલથી આ સાચ્ચો રસ્તો. અન્ન નાગરિક પૂરવઠા અને ગ્રાહકોની બાબતના વિભાગના સચિવ શ્રી મોહમ્મદ શાહિદ પણ ખુબ જ સંવેદનશીલ જ્યાં પણ રેશનકાર્ડને લગતા મુદ્દા આવ્યા અને એમના ધ્યાને મુક્યા ત્યાં એમણે સૂચના આપી ને લોકોને અનાજ મળે તેવા કાર્ડ મળવા માંડ્યા.

અમે હંમેશાં કહીએ સાચા અને જરૃરિયાતવાળા માણસોને થોડી બાંંધછોડ કરીને પણ રેશનકાર્ડ આપવું જોઈએ. એમા કોઈ દિવસ કોઈ અધિકારી સસપેન્ડ થયાનું જોયું નથી. 

ખેર અમદાવાદના જે પરિવારોને આ રેશનકાર્ડ મળ્યું તે બધા ખુબ રાજી. કેટલાય એવા છે જેમને આ અનાજથી ટેકો મળી ગયો એવું લાગ્યું. 

હવે  બધા પરિવારો માટે રેશનકાર્ડ ફક્ત રેશનકાર્ડ છે. પણ એને પ-રેશાનકાર્ડ બનાવવું એ અધિકારીના હાથમાં છે. બસ ઈચ્છીએ મારા જેવા કોઈએ ફરી પ-રેશનકાર્ડના ચેપ્ટર ન લખવા પડે…

અમદાવાદ પૂરવઠા વિભાગની સમગ્ર ટીમને પ્રણામ.. તેમની લાગણીથી અમે ઘણા પરિવારોના કાર્ડ એ પણ અનાજ મળે એવા કઢાવી શક્યા. અમારા માનવ અધિકારના કાર્યોમાં અમને આદરણીય શ્રી પ્રતુલભાઈ શ્રોફ ઘણી મદદ કરે છે તેમની લાગણી માટે આભારી છીએ..

#MittalPatel #vssm

Nomadic families of Ahmedabad recieves their ration cards

Mittal Patel addresses nomadic families at VSSM’s office

Mittal Patel with the nomadic families who are happy after receiving the ration cards

Nomadic families recievd their plot allotment letter

A decent roof over our heads is a dream most of us work to achieve. Although many of us would migrate to other regions or foreign lands to earn a decent living, the journey begins with finding a rented house that grows to own as soon as possible. After that, most of us aspire to have a permanent address, a home where time stops.

VSSM strives to find addresses for the nomadic and de-notified communities. We had filed applications for allotment of plots for homeless families of Kheda, but the applications moved only after District Collector Shri Bachani Saheb and DDO Shri Mehul Dave took charge. Many sluggish-moving files found wings after the duo came to the office.

Recently, the TDO allotted plots to 20 Vadi and Madari families in Kapadvanj’s Aantroli and Taiyabpur villages.

We are grateful to the Kheda administration. Hoping that the few files still waiting to see the light of the day also progress to completion.

VSSM’s Rajnibhai Raval has worked hard to ensure these families are linked with government welfare schemes. He liaised with the government authorities along with the community members. As a result, they have allotment letters to their plots. Hopefully, soon they will have their own houses too.

The shared images throw light on their current living conditions. In addition, the documents of their plots are shared in another photo.

#MittalPatel #VSSM

 બસ માથુ ઘાલવા મારુ પોતાનું ઘર થઈ જાય તો ઘૈઈક.. આવી એષણા એક વ્યક્તિની નહીં અનેક વ્યક્તિઓની. આપણે પણ મૂળ વતન છોડી રોજી રોટી અર્થે દેશ કે દુનિયા ફરીએ ભલે તે બધી જગ્યાએ શરૃઆત ભાડાના ઘરમાં કરીએ પણ ઝંખના તો પોતાના ઘરની, સરનામાંની તો હોય જ.

વિચરતી જાતિના પરિવારોને પણ આવું સરનામુ મળે તે માટે અમે કોશીશ કરીએ. ખેડામાં ઘણા ઘરવિહોણા પરિવારોને પ્લોટ મળે તે માટે અમે અરજી કરેલી. પણ કલેક્ટર તરીકે બાચાણી સાહેબ અને ડીડીઓ તરીકે મેહુલ દવે આવ્યા પછી અરજીઓને પગ આવ્યા. ઘણા કામો જે નહોતા થતા તેમાં ઝડપ આવી.

તાજેતરમાં જ કપડવંજના આંતરોલી અને તૈયબપુરામાં રહેતા 20 વાદી અને મદારી પરિવારોને ટીડીઓ શ્રીએ રહેણાંક અર્થે પ્લોટ ફાળવ્યા. 

આભાર ખેડા વહીવટીતંત્રનો.. બસ હજુ કેટલુંક આપની કચેરીમાં પડતર છે જે ઉકેલાય તેની રાહ છે. એ પૂર્ણ કરવા પણ વિનંતી..

અમારા કાર્યકર રજનીભાઈ રાવળની આમાં ઘણી મહેનત. અધિકારીઓ સાથે એ સતત સંપર્કમાં રહ્યા અને વસાહતના લોકોએ એમને સહયોગ કર્યો જેના લીધે આ પરિવારો પ્લોટવાળા થયા હવે ઝટ એ ઘરવાળા પણ થશે. 

હાલ આ પરિવારો જે સ્થિતિમાં છે તે જોઈ શકાય છે અને હવે તેમને પોતાના પ્લોટની સનદ મળી તે પણ જોઈ શકાય. 

#MittalPatel #VSSM

TDO handed over plot allotment letter to nomadic families

Vadi and Madari families with their plot allotment letter

Nomadic families recieved their plot allotment letter

Mittal Patel visits Bajaniya settlement in Surendranagar

The second wave of the Pandemic caught took me in its embrace, and what a strong embrace it was. I remained very sick during the bout. But with your prayers and good wishes, I recovered entirely.

VSSM’s Kanubhai had wished to bring me to visit the Hadakwai Mata after I was out of the woods. And this obedience had to be paid.

Kanubhai and many leaders of Surendranagar’s Bajaniya community wanted me to come to visit their settlements once. Hence, along with offering my prayers and gratitude and intending to find remedies to their issues, I also met the Bajaniya leaders and community members of Gavana village.

Many daughters from their region had stayed with VSSM’s hostel,  finished studying, and went on to enroll for the degree course in nursing. One of them has also found a job at a private hospital. Some have secured admission in engineering courses after finishing schooling up till 12th grade. After witnessing the growth of these children, the community wanted their children to come and stay with VSSM-operated hostels. Bajaniya community demamding facilies for educating their children is a massive step forward. I am delighted to witness this change in their otherwise orthodox and rigid mindsets

The community members also requested financial assistance to help them begin small ventures. They drew inspiration from the families of Vadhiyar, who had found financial stability after seeking interest-free loans and financial guidance from VSSM.

If a community can apprehend that educational and economic stability are the two most empowering elements in an individual’s life, it is bound to set out on the path of progress and well-being.

There was also a discussion about homes for the homeless, we assured that VSSM would continue to voice the plight of these families and ensure they have access to government benefits.

I love this sense of awareness amongst these communities. It is an honor to receive their love and appreciation.

કોરોનાની બીજી લહેર વખતે નહોતો બોલાવ્યો તોય કોરોના મારા ઘરમાં પેઠો…મારી હાલત બહુ ખરાબ.

પણ અસંખ્ય લોકોની પ્રાર્થનાથી આજે હેમખેમ.. અમારા કનુભાઈએ તબીયત સારી થઈ જાય તો ગવાણા હડકવઈ માના દર્શન કરવા મને લઈને જશેની માનતા માનેલી..

એમની આ લાગણી અને પ્રેમ માટે આભારી..

માનતા માની હતી તે પુરી કરવાની જ હોય…

વળી કનુભાઈ અને ખારાપાટ- સુરેન્દ્રનગરના અમારા બજાણિયા સમુદાયના આગેવાનોની ઈચ્છા પણ એમના વિસ્તારમાં એમની વસાહતોની મુલાકાત લઉ એવી. તે માનતા પુર્ણ કરવાની સાથે ગવાણામાં રહેતા બજાણિયા પરિવારો સાથે તેમની મુશ્કેલીઓમાં અમે કેવી રીતે ભાગીદાર થઈ શકીએ તે અંગે વાત થઈ.

એમના વિસ્તારની દીકરીઓ અમારી હોસ્ટેલમાં ભણી આજે નસર્ગીનો ડીગ્રી કોર્સ કરવા આગળ ગઈ તો રાજલ ને હારીજમાં જ એક હોસ્પીટલમાં નોકરી મળે. કેટલાક બાળકો અમારી હોસ્ટેલમાં 12 ધો. ભણ્યા પછી એન્જીન્યરીંગ ભણવા આગળ ગયા. આ બધા બાળકોની પ્રગતિ જોઈ અમારા બાળકોને પણ હોસ્ટેલમાં પ્રવેશ આપોની વાત સૌએ કરી. આ સાંભળીને તો સૌથી વધારે રાજી થવાયું..

આ સિવાય નાના મોટા કામ ધંધા કરવા આર્થિક મદદ કરોની પણ લોકોએ વાત કરી. જે રીતે વઢિયારમાં લોન લઈને ઘણા પરિવારો બે પાંદડે થયા અદ્લ એ રીતે જ અમારે થવું છે એવી વાત થઈ. 

આર્થિક અને શૈક્ષણિક સદ્ધરતા માણસની સ્થિતિ બદલી નાખે છે અને આ બે બાબતે સમાજ વિચારતો થાય તો એની પ્રગતિ પણ ઝટ થવાની એ નક્કી..

એ પછી વાત થઈ ગવાણામાં રહેતા કેટલાક ઘરવિહોણા વ્યક્તિઓની. એ પરિવારોને ઘર અને સરકારની યોજનાઓની મદદ મળે તે માટે તો અમારે મથવાનું જ..

તેમની જાગૃતિ ગમી અને પ્રેમ તો પહેર્યા પાથરે એવો… આ પ્રેમને માથે ચડાવ્યો…

અમારા કાર્યકર મોહનભાઇ, કનુભાઈ અને હર્ષદ ખાસ જવાબદારી લઈને કામ કરવા હાજર રહ્યા…

#MittalPatel #VSSM

Mittal Patel met the Bajaniya leaders and community members of Gavana village.

Mittal Patel met the Bajaniya leaders and community members of Gavana village.

Mittal Patel meets Alisingbhaihis wife Manjuben and small children to listen to their painful incident

Within 15 days of husbands passing away, widowed wives walking out of their marital homes and leaving behind their small children can be heart-wrenching, isn’t it?

I found it difficult to believe when Vinodbhai,  my team member, shared the above. But when he took me to Panchmahal’s Gajapura village of Ghoghamba block to meet Alsingbhai and his wife Manjuben and listen to this painful incident in their own words, I found it difficult to believe. 

Alsinghbhai’s two elder brothers met with an accident when traveling on their motorbike. The brothers died on the spot. Together these brothers had five children, and the youngest was still on mother’s milk.

Losing two sons came as a devastating blow for the family. Alsingbhai was the youngest, and along with his father he tried to take care of the situation, however, wives of both the brothers walked out of the house in less than 15 days of their death. They did not even choose to take the children along. One took the breastfed daughter along, but when Alsingbhai offered to raise the infant, his Bhabhi left her without second thoughts.

“Now consider me their kaka or father; they are my responsibility now!” Alsingbhai shared this poignant truth.

And it is not just Alsingbhai; even his wife has risen to the occasion and accepted these children as her own.

When Vinod learned about this situation, he immediately filled up forms for Palak Mata-Pita Scheme to help ease the financial burden on Alsingbhai’s shoulders. The amount has begun arriving in the children’s account, but Alsingbhai has not used a single penny from that amount. “It is children’s money; I have no right over it!” Alsingbhai replied in all honesty.

“Didi, both mothers have remarried. I learned about this situation when I met them to get the forms signed. There is a precondition that if the mother is alive but refuses to take care of the children, as she has remarried, we need to attach surviving parent’s re-marriage certificate as proof along with the application form. In the absence of this signed document, the benefits under the scheme do not commence. I visited the mothers to get the document signed, but the ladies refused to sign the forms. They did not want Alsingbhai to benefit from it.” Vinod shared these details while I was still trying to comprehend how can a mother leave her small children behind and walk away! 

I was at a loss for words! I could not believe How a mother could be so stone-hearted.

Eventually, Vinod had to seek support from community elders to resolve the issue. The documents were signed, and children began receiving financial support under the Palak- Mata Pita scheme.

VSSM plays a crucial role in ironing away the technical and social nitty-gritty to ensure the needful are linked to various welfare schemes launched by the government for the benefit of the poor. For example, we have linked 20 children to the Palak Mata Pita scheme this year.

પતિ ગુજરી ગયાના પંદર દિવસમાં જ પત્ની સાસરીયું એ પણ નાના બાળકોને નોંધારા મુકી ત્યજી દે એ વાત જ કાળજુ કંપાવનારી લાગે ને?

અમારા કાર્યકર વિનોદે મને જ્યારે આ કહ્યું ત્યારે પ્રથમ તો હું પણ મા આવું કરે એ વાત માનવા તૈયાર નહીં. પણ પછી વિનોદ મને પંચમહાલના ઘોઘંબા તાલુકાના ગજાપુરાગામ લઈ ગયો ને હું મળી અલસીંગભાઈ અને તેમના પત્ની મંજુબહેનને અને એમના મોંઢેથી બધુ સાંભળીને નવાઈ લાગી.

વાત જાણે એમ બની. અલસીંગભાઈના બે મોટાભાઈ બાઈક પર ક્યાંક જઈ રહ્યા હતા ને વચમાં અકસ્માત થયો. બે ભાઈઓનું ઘટના સ્થળે જ મૃત્યુ થયું. આ બેઉ ભાઈને મળીને કુલ પાંચ સંતાન. 

પરિવાર પર તો મૃત્યુના સમાચાર સાંભળી આભ ફાટ્યા જેવું થયું. નાના પાંચ બાળકોમાં એક દીકરી તો હજુ ધાવતી. અલસીંગભાઈ બેઉ ભાઈ પછી સૌથી નાના. એમણે ને એમના પિતાએ બધુ સંભાળવા કોશીશ કરી. પણ પતિની ચિતા હજુ બરાબર ઠરીએ નહોતી ને બેઉ ભાઈની પત્નીઓ બાળકોને મુકીને જતી રહી. હા ધાવતી દીકરીને મા સાથે લઈ ગઈ પણ અલસીંહભાઈ કહે, “નાનકી સિવાયના ચારેય નાના જ હતા ને એમની એમને નહોતી પડી તો પછી નાનકી માટે દયા શું કામ ખાવી. મે ભાભી પાસે જઈને કહ્યું, તમારે નાનકી ને ન રાખવી હોય તે એ પણ આપી દો, હું ઉછેરીશ. ને એમણે કશીયે દલીલ વગર આપી દીધી. 

બસ હવે હું જ એનો બાપ ક્યો તો એ ને કાકા ક્યો તો એ…”

અલસીંગભાઈ તો ભાઈ હતા એ બાળકોને સાચવવાનું નક્કી કરે પણ એમના પત્નીએ પણ પાંચેય બાળકોને પોતાના કર્યા.

અમારા વિનોદના ધ્યાને આખો કિસ્સો આવતા એણે પાલક માતા પિતા ફોર્મ આ બાળકો માટે ભરાવ્યા જેથી અલસિંગભાઈને ટેકો રહે. 

બાળકોને સહાય મળતી થઈ ગઈ. પણ આજ સુધી અલસીંગભાઈએ એક રૃપિયો પણ બાળકોના નામે સરકારમાંથી આવેલો વાપર્યો નથી. એ પૈસા તો બાળકોના મારો એમાં હક ન લાગે એવું એ કહે.

હું જ્યારે અલસિંગભાઈ અને બાળકોને મળી ત્યારે આવા કુમળા છોડ જેવા બાળકોને મુકીને જવાનો જીવ બાળકોની માનો કેમ ચાલ્યો હશે એ મને મૂંઝવતુ હતું. ત્યા અમારા વિનોદે કહ્યું, “દીદી મા જતી રહી.એ બીજે પરણી પણ ગઈ. જ્યારે પાલક માતા-પિતા યોજના અંતર્ગત ફોર્મ ભરવાનું હતું ત્યારે મા હયાત હોય તો એ બાળકોની હવે સંભાળ રાખતી નથી એના લગ્ન થઈ ગયા છેનો દાખલો આપણે ફોર્મ સાથે જોડવો પડે જો માતા -પિતા બેમાંથી કોઈ એક જીવતું હોય તો. આ દાખલા વગર સહાય ન મળે. હું એ દાખલો લેવા બાળકોની મા પાસે ગયો તો કોઈ ફોર્મમાં સહી ન કરી આપે. મૂળ સહાય અલસીંગભાઈને મળવાની ને એટલે….”

સાંભળીને મારી પાસેના શબ્દો ખુટી પડ્યા. ખેર વિનોદે ગામના આગેવાનોને વચમાં નાખી સહી કરાવી ને બાળકોને સહાય મળતી થઈ.. પણ એક મા આવું કરી શકે?  માન્યમાં ન આવે એવી વાત….

VSSM વિવિધ સેવાકીય પ્રવૃતિ કરે તેમાંનું એક સરકારની વિવિધ કલ્યાણકારી યોજનાઓ સાથે તકવંચિત, વિચરતી જાતિઓને જોડવાનું… બસ એના ભાગરૃપે ઘોઘંબા તાલુકાના લગભગ 20 થી વધુ નોંધારા બાળકોને પાલક માતા પિતા યોજના સાથે જોડવાનું કર્યું.